Blog 3, de laatste week.

Hallo allemaal,

Op mijn laatste dag in Kenia zal ik dan toch maar eens beginnen met mijn laatste blog. Bereid je voor want dit is dus een blog waar ik mijn laatste week in zal moeten proppen.

Wat was het fijn. Geen zin gehad om te schrijven er was genoeg te zien en te beleven hier.

Mt. Suswa waren we gebleven. Hier werd ik achterop te motor naar toe gereden. Ik sliep bij Emily, Simon en 4 kinderen. Zij wonen zoals de Masai boven op de berg in een manyatta. Zonder stroom, zonder douche, zonder wc. De reis opzich was al een hele onderneming. Wat een weg. Soms net zo breed als de motor banden. Stenen, modder. En hij reed alsof hij niet bepakt was met mij achterop. Ik kneep m helemaal fijn en hij maar: relax, relax. Ja dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Eenmaal op de berg kreeg ik mijn eigen manyatta aangewezen. Hoe leuk!!! Simon was aan het werk. De middag met Emily gekletst, met de kids gespeeld en een rondleiding op hun land gekregen. Ook nog naar de krater rand gelopen. Want net zoals mt longonot is ook mt suswa een vulkaan geweest. Prachtig uitzicht, gelukkig was ik al boven want anders had ik het niet getrokken na de hike van de dag er voor. Ze liet me zien waar ze water vandaan halen. Dit is dus gewoon een gat in de grond, als je maar diep genoeg gaat komt er vanzelf water. Emily liet me haar sieraden collectie zien en natuurlijk heb ik wat armbandjes gekocht. Wat een avontuur. En alsof het nog niet fantastisch genoeg was mocht ik mee de geit slachten die we savonds gingen eten. Nee we dronken geen bloed, dit doen ze bij de koeien. Tijdens het slachten aten de mannen de nieren rauw op. Of ik ook wilde... die heb ik toch maar vriendelijk afgeslagen. Wel gesmikkelt van de gebakken lever en de achterpoten en ribben van het vuur. Ik kreeg natuurlijk de grootste en meest doorbakken stukken. Het vlees wat over bleef, bleef gewoon in een open ton staan tot morgen. Ik kan hier nog 100 dingen over vertellen maar dat ga ik niet doen want dan zullen er veel afhaken, maar wat een ervaring!!! Ik bleef maar roepen, BEST DAY EVER!!!

Na een laaaaange nacht (op houten takken liggen is niet heeeel chill), ging ik naar masai mara. Dit was een groepsreis. Ik werd als laatste opgehaald. We waren met zijn 7e en 2 begeleiders, Robert en Dennis. Erg leuke groep en we konden het allemaal erg goed met elkaar vinden. Ik sliep in een tent met dit keer een eigen badkamer, dat kon ik wel weer een keer gebruiken.
Lekker dieren spotten, lunchen langs de mara rivier met uitzicht op de hippo's wat was het leuk!
De laatste dag gingen we weer terug naar nairobi, we konden vooraf kiezen, of naar de masai village of op game drive. Wat deed Rian, die bleef lekker in haar bed liggen. Pfoeee wat een drukke planningen heb ik er al op zitten. Gelukkig was ik niet de enige die liever nog even bleef liggen.

In nairobi sliep ik in een erg leuk B&B genaamd khweza. Midden in de stad in een leuke wijk. Na een heerlijke douche lekker even naar buiten, pinnen, wat water kopen en vooral mensen kijken. Al denk ik dat ze meer naar mij keken haha.

Op naar Taita hills en hier ging ik met de trein naar toe. Wat is het PRACHTIG! Een van mijn favorieten in Kenia, een must als je naar kenia gaat. Ik sliep de 1e nacht in een lekker hotel met prachtig uitzicht. De dag er na lekker uitslapen (moest om 6uur al naar de trein de dag er voor). Om 10uur zouden we op de motor door de hills gaan touren. Echter omdat we zo hoog zitten wonen we praktisch in de wolken dus op aanraden vertrokken we een uur later, dit was een top plan want nu hadden we een prachtig uitzicht. Echt mega genoten!! En ondertussen gewend aan alle rot weggetjes. Als je denkt dat je er niet door kunt, oh jawel hoor dat gaat zeker wel, je houd je adem in en ze verbazen je iedere keer weer.

Savonds sliep ik bij mama rose en haar dochter, zoon, schoondochter en 6 kids. Wat een gastvrijheid weer. Blijft fantastisch, lokaal met wat luxe afwisselen. Zo beleef je de kenia ervaring nog meer!! Ik hielp mee met chapati maken, hield een foto shoot op een prachtig uitkijk punt

Shadrack guid taita (en habel)over de hills. We hadden de grootste lol. Aten met zijn alle in de woonkamer lekker knus. Past precies. Ik deed een bucket shower en sliep goed, ondanks de dikke herrie van de grote hoeveelheden regen op het golfplaten dak. Wat een beleving ook weer.

Nou en toen met de trein naar waar ik al die tijd op heb gewacht. Ik hoopte heel erg dat alles deze dag mee zou zitten want dat zou betekenen dat ik phoebe en de rest vandaag nog zou kunnen zien.
Nou, en dat was zo. Ik kwam eerst aan in een paleis van een hotel. Kwam er hier achter dat de eigenaren NL waren dropte mijn tassen en liep regelrecht naar sawa sawa. Niemand gesproken, ze wilde me al eten en drinken aanbieden. Nee zei ik, asante sana maar ik ben eerst even bij iemand op visite. Kwaheri (bye). En daar ging ik. Bezweet, warm in mn lange broek (alle andere dagen van mijn vakantie was het niet zo erg warm). Maar ik kon dus echt niet wachten.

En wat een reacties!!! Phoebe begon te gillen. Mama betty die normaal met haar billen op de bank ligt stond direct op. De buurvrouw moest huilen. Betty vloog me in mijn armen. En daar kwam heel voorzichtig Joseph. Die snapte niet wat er aan de hand was. Hij was toen 2 en nu 4 jaar oud. Vooraf wist ik al dat hij me niet ging herinneren. Ik kreeg een high five en hij ging verder met spelen met de buurjongen.
Het valt me op dat hij rustiger is. Hij gaat naar school en dat doet hem goed, dat zie ik aan alles. Vlug even een foto schieten met phoebe en joseph, met mama betty en betty. Wat is het fijn om THUIS te zijn. Het werd bijna donker en ik had trek dus ik ging weer naar het hotel. Douchen en omkleden en dan eten. Maar niet voor phoebe wist wanneer ik weer kwam. Ik gaf aan dat ik het liefst vlak voor het eten kom zodat ik ook de kids kon zien maar dat ging er niet in, ze wilde met mij kletsen dus ga ik morgen vroeg langs.

6:15 zat ik buiten. Was klaar wakker want wanneer de zon komt begint de dag hier. Ik heb de mooiste kamer met zeezicht dat betekend dat ik ook wakker wordt van de golven. Heerlijk is dat. De mooie zonsopkomst kunnen zien want die komt uit de zee omhoog. Prachtig gezicht. Ontbijt en naar phoebe, mooi optijd. De dames waren de was aan het doen dus ik kwam er bij zitten. Erg leuke ochtend gehad. Phoebe maakte zelfs een ommeletje voor mij en daarna dronken we samen thee. Zo fijn om met zijn 2e even bij te kletsen en ik merkte dat phoebe dat op prijs stelde. Onze gesprekken gingen dieper en zelfs over onderwerpen waar ze in kenia vaak niet met andere over praatte. Erg bijzonder. Voor de lunch weer thuis en toen had ik de hele dag voor mezelf. Ook lekker. Lekker aan het zwembad, in zee. Massage en douchen.

Samen met de eigenaren van sawa sawa beach house gegeten en geborreld. Erg leuke mensen uit zwolle. Jan en Nicolette.

Op tijd naar bed want om 21.15 vielen mijn ogen dicht.

De laatste volle dag heb stond ik weer om 6:30 langs mn bed. Dit keer niet zo'n mooie zonsopkomst want het was wat bewolkt. Heerlijke dag aan het zwembad. Wat kan ik zeggen... echt vakantie. Rond 17uur was ik weer bij phoebe. En ook de kids waren dit keer thuis. Hele fijne middag met joseph gehad. Het was echt weer als vanouds. De klik en de band die wij hadden was er direct weer. Waar hij de 1e dag wat afwachtend was kroop hij dit keer weer bijna direct op schoot. We zongen een keniaans liedje en ik zette muziek op van mijn telefoon. Hij viel bijna in slaap haha.
Als verrassing had phoebe bij lievelings maal gemaakt. We aten dit altijd op zondag avond. Chapati met een omelet. Nu was het donderdag en is de chapati dus speciaal voor mij gemaakt want dit maakt ze normaal alleen op zaterdag!!! Wat een schat is het.

Phillip mijn chauffeur 2 jaar geleden, de grappigste gast die ik ooit ontmoet heb zou ook rond 17uur even langs komen. Helaas is dit niet gelukt en heb ik hem niet meer gezien. Ach wie weet over een aantal jaar weer... want ja wat heb ik al weer zitten fantaseren over de volgende keer. Zanzibar in combinatie met msambweni? We zullen het zien, eerst maar weer even sparen haha.

Afscheid luchtig gehouden. Ik weet haast zekerdat ik ze toch weer ga zien.

Mijn reis was in 1 woord FANTASTISCH. Al moeten er meerdere woorden aan te pas komen om het te beschrijven.

Dit was ie dan. Tot de volgende Kenia blog?

Dikke kus, Rian.

Blog 2: actieve dagen achter de rug!!

Lieve allemaal,

Er zijn alweer 3 dagen voorbij van mijn drukke schema. Wat is het toch weer fantastisch hier. De mensen, de natuur, de gewoontes, het eten en de cultuur. Allemaal stuk voor stuk fantastisch.

Waar was ik gebleven... ohja:

Nou zo onvoorspelbaar als de mensen in dit land dus zijn kwam niet Ben maar Hendry mij ophalen voor de tour door Nairobi afgelopen zondag. En wat was dat leuk. Sowieso zat ik lekker comfortabel achter op. En Hendry was gezellig maar ook niet geheel onbelangrijk, hij reed netjes en safe. Natuurlijk blijft het Kenia, dus soms kneep ik wel even in zijn schouder (help gaat hij deze inhaal manoeuvre nog halen? Ja dus!)

We begonnen op de giraffe manor, hier kreeg ik een dikke kus van een giraffe en mocht ik ze voeren. Wauw zo dichtbij!!!
Daarna door naar Kibera. De een naar grootste sloppenwijk van heel het continent Afrika!! De grootste is namelijk in zuid afrika. We zijn hier helemaal door heen gereden. Wat een beleving. Ik keek mijn ogen uit. Hier heb ik een zweedse dame ontmoet die ook echt midden in de slums woont. Zij heeft een souvenir winkeltje en met wat ze verdiend geeft ze gratis menstruatie cups aan jonge dames. Ook heb ik hier solo 7 ontmoet. Een echte celebrity hier in Kenia. Vooral na de nieuwe president verkiezing van 2007 is hij met zijn kunst (schilderen) bekent geworden. En heeft hij een flink geld bedrag gewonnen van coca cola voor een ontwerp.

https://www.theguardian.com/world/2008/feb/28/kenya-streetart
Lees meer over hem in bovenstaande link.

Ik vond dit denk ik het meest speciale van de hele trip. Voor mijn gevoel heb ik heel nairobi gezien. Maar de slums was toch het meest indrukwekkend.
Maar ook de lokale lunch was fantastisch. We gingen naar harrys taverne. Hier kregen we ugali, chapati, geit op 2 manieren klaar gemaakt, frietjes en lokale groente waar ik de naam niet meer van weet haha. Heeeerlijk.

Al met al een top dag, en die sloot ik af bij een heerlijk restaurant met claudy en lindy van charlies travels. Het reis bureau waar ik mijn reis geboekt heb. Echt even een goed woordje want wat een organisatie!!! Niet alleen is alles tot in de puntjes geregeld. De communicatie is perfect. En wat zijn ze behulpzaam en geïnteresseerd in mijn ervaringen overal!
En jullie zullen het nog wel lezen... maar ze bieden hele speciale reizen aan. Vele lokale partners en bijzondere trips!

Maargoed mijn blog wordt alweer veel te lang.
Eergisteren vertrok ik om 6.30uur naar camp carnelly's. Een zelfde soort camping aan lake naivasha zo'n 3 uur rijden. Ik ben hier 5 min geweest en meteen door gegaan naar hells gate waar een fiets safari op mij stond te wachten. Prachtig weer (en dus verbrand). Zo'n 18 km tussen de zebras, gazellen, buffels etc gemountainbiked. Dit was een warming up voor de dag er na want wat heb ik een pittige klim gehad. Ik ben helemaal boven op mt longonot geklommen. Zie facebook post voor de fotos en details.

Gisteren dus aan deze blog begonnen maar om 21.30uur vielen mijn ogen dicht en ben ik met de lamp aan in slaap gevallen. Slept like a baby!!!

Zodadelijk wordt ik weer opgehaald om naar mt. Suswa te gaan. Hier zal ik met de boda boda (motorbike) naar boven gaan, thank god niet nog een klim haha. En zal ik overnachten bij masai Rueben en zijn familie.
Zoooo veel zin in.

Wat leuk dat jullie mijn blog weer volgen!! Bedankt voor de leuke reacties. Jullie kunnen je helaas niet voorstellen hoe het leven hier is maar hopelijk krijgen jullie een klein beeld in je hoofd hoe bijzonder dit land is.

Kwaheri, Rian.

HELL YEAH, I'M BACK!!!

Hallo allemaal,

Zoals de meeste van jullie misschien wel weten heb ik begin september weer een reis naar Kenia geboekt.

En hier ben ik dan. Zaterdag rond 00:00uur kwam ik aan op dit heerlijke plekje.
Niels bracht me naar het vliegveld waar ik natuurlijk weer veel te vroeg was. Maar geen stress hakuna matata mijn vakantie kon beginnen.

Met gezonde kriebels liep ik het vliegveld uit, en daar was daniël. Hij bracht mij naar mijn verblijf.

Het prachtige wildebeest eco camp in Nairobi. Hier heb ik voor 2 nachten een mooie tent met een 2 persoonsbed en een gezamenlijke was ruimte.

Het gevoel wat ik had toen ik gisteren door Nairobi reed is niet te beschrijven. Ik zei nog tegen mezelf, daar ben ik weer.
Moet je na gaan... toen was het dus pikke donker.

Vandaag ga ik achter op de motor een tour door Nairobi doen met een gids. Ik heb het idee dat dat gevoel vergelijkbaar is met het gevoel wat ik had toen ik voor de aller eerste keer door Mombasa kwam en langs de kust naar mijn nieuwe thuis reed.
Gisteren kreeg ik al een berichtje van Ben, hij is mijn gids en zal me vandaag om 10.30uur ophalen, goed geregeld allemaal dus.

Vele vroegen of ik mijn blog weer bij ga houden. Nou waarschijnlijk niet zoals 2 jaar geleden maar ik ga mijn Best doen.

Ik zit nu heerlijk aan het ontbijt. Geroosterd brood met jam, yoghurt met vers fruit en Keniaanse thee.
Ja die keniaanse thee, met melk en veel suiker. Zelf in elkaar gefratst en ik moet zeggen, smaakt me weer heerlijk.

Heel fijn weekend allemaal en tot over 2 weken.

Liefs Rian.

2 weken met pap en mam

Lieve allemaal,

We zijn aangekomen bij mijn laatste blog. Een dikke 2 weken geleden heb ik afscheid genomen van mijn lieve familie hier.
Met in mijn achterhoofd dat ik ze nog even zou zien met pap en mam. Maar toch... wat was dit moeilijk zeg. En dan te weten dat er nog zo'n moment gaat komen. Ik ben helemaal niet zo sentimenteel wat betreft afscheid nemen dus ik kende mezelf niet zo terug.

Maargoed ondertussen zit ik op het vliegtuig te wachten om naar huis te gaan. Wat is het snel gegaaaan. Pfoe als ik terug denk aan dag 1. Alles nieuw en de grote cultuur shock. Nu ben ik echt een keniaantje. Niet alleen kom ik qua huidskleur dicht in de buurt haha. Ik spreek de basics in het swahili en dit wordt steeds weer heel leuk ontvangen.
Ik zei vandaag nog tegen mama. Ik moet opletten dat ik dadelijk niet in de supermarkt in NL asante ga zeggen in plaats van dank u wel haha.

Goed waar ga ik beginnen. Ik weet nog dat ik op woensdag naar Nairobi vloog om pap en mam op te halen. Jeetje ik was zenuwachtig... waarom dat toch dacht ik?! Het zijn tenslotte mijn bloed eigen ouders! Ach ik heb ze ook enorm gemist natuurlijk. En wat was het een fijn weerzien. Ik heb lange tijd moeten wachten voor ze eindelijk buiten stonden. En daar stond ik. Boven op een muurtje zo enthousiast te zwaaien dat ze me niet konden missen.

Tijdens onze vakantie maakte ik weer een "eerste keer" mee na 2 maanden. Denk dan aan een dik vest omdat het in Nairobi afkoelt savonds. Of denk aan een warme douche!!! Wat was dat fantastisch lekker haha. Ik kon er volgens mij de volgende dag niet over ophouden tegen pap en mam. En wat betreft het afkoelen, daar komt dus ook een dekbed bij kijken haha. Ja wat een grap was die eerste nacht. Ik wist t allemaal even niet meer hoor haha, en het hotel was ook nog eens lekker luxe dus dat was cultuurshock 2.

De dag daarna vertrokken we op safari. En wat hadden we een leuke chauffff. Meneer John. Gentelman 1e klass. Hij vertelde veel over de stadjes, de natuur, de dieren en de bedrijven die we tegen kwamen. Maar ook weer niet te veel. Ik zal jullie niet lastig vallen met alle dieren die we hebben gezien.
Maar onze reis verliep als volgt (dit ook voor mijn eigen administratie haha):
- Aangekomen in Nairobi naar het Inter continental hotel.
- Naar Aberdares National park, the Ark.
- Naar Samburu National park, Samburu safari lodge.
- Naar Lake Nakuru, Nakuru lodge.
- Naar Lake Naivasha, Naivasha sopa resort.
- Naar Masai Mara, Masai Mara sopa lodge.
- Toen naar Nairobi voor onze vlucht, Anga Afrika Boutique Camp.

Tijdens deze reis hebben we enorm veel geluk gehad. Alles zat mee qua verkeer en het reizen. Maar ook het weer zat ons mee. Overal klaagde ze van flinke buien en slecht weer. Maar wij hebben geen drup gezien. (2 nachten af en toe).
Ons doel is behaald. De nijlpaarden spotten. Oh wat was papa in zijn nopjes. Een van de leukste dieren voor hem sinds hij een kind is.
We hadden prachtige lodges en alles was goed geregeld.
Het was 8 dagen flink werken. Vroeg op voor de game drives en verre reizen maken. Maar het was het allemaal waard.

Maar wat waren we blij toen we naar Mombasa vlogen. Toen nog spannend wat het weer zou doen want ik heb in de tussentijd nog contact gehad met het "thuisfront" en hier had het de hele week geregend toen ik weg was.
Maar ook onze laatste week aan de kust hadden we geluk. Alleen maar prachtig weer gehad en vanmorgen begonnen de eerste druppels weer te vallen.
Ik denk dat we het verdiend hadden want dit kan geen toeval meer zijn!

We verbleven 1 week in het Southern Palms Beach Resort in Diani Beach, Ukunda. Op 40 min rijden van Msambweni vandaag.
Hier zijn we dus ook 2 dagen geweest.
Pap en mam hadden nog wat kleinigheidjes mee genomen voor de lieve mensen hier. Uiteraard had ik een verlanglijstje samen gesteld haha.
8 pakken stroopwafels. Onder andere voor de buren. Van de buurman kregen we op zijn beurt weer 3 mango's terug. Wat een lieve mensen zijn het ook.

Ook zijn we naar de kerk geweest. Een belevenis die pa en ma natuurlijk moesten mee maken. Wat ze er van vonden mogen jullie zelf vragen hahaha.
Ook kregen we een rondleiding door Blessed Camp. Een indrukwekkende rondleiding die ik al had gehad. Maar omdat de 2 nieuwe NL studenten er ook al waren mochten we mee.
Emma en Erwin. Mam en ik hadden ze al ontmoet in Utrecht bij de informatie avond. Zei gaan stage lopen in het Msambweni Hospital (mooie uitdaging).
Maar wat was ik blij dat pap en mam dit alles hebben kunnen zien. Want voor mij was dit lokale leven allemaal meer dan normaal...
En dat bleek maar weer toen we in de auto van het vliegveld naar het hotel gingen en door Mombasa reden. Dat was cultuurshock 2 voor pa en ma haha. Maar na een tijdje viel mij ook van alles op. Wat een bende was het langs de weg. Alle huizen die dicht langs de weg stonden waren tot op de grond afgebrokkeld. Wat bleek, ze gaan de weg verbreden. Want er gebeuren te veel ongelukken. Maar Leonard zei al heel mooi, "als het al ooit gebeurt"...
Ach "that's Kenya".

Nou naast de 2 dagen lokaal in Msambweni en het ziekenhuis hebben we lekker geluierd en niet veel gedaan. Althans ons pap en mam dan. Ik heb nog 1 ochtend gedoken. En wat was dat gaaf. Ik heb een proef duik in het zwembad gehad en de volgende ochtend gingen we de zee in.
In het begin wat spannend maar eenmaal beneden op de bodem (maximaal 12 meter) was het fantastisch! 2x een uur gedoken met een fantastische instructeur die wist wat hij deed en mij (als groentje) de mooiste plekjes liet zien. Zo hebben we tientallen schildpadden gezien, van gigantisch tot wat kleiner. Het was fantastisch.

Zoals ik al zei zitten we nu op ons vliegtuig te wachten. We vliegen met zijn 3e op Nairobi en hier scheiden onze wegen. Eenmaal morgen in Dusseldorf staat daar het liefste vriendje van de wereld te wachten!
Lieve lieve familie, vrienden en kennissen, tot snel!

De conclusie

Hallo allemaal,

Applausje voor jullie want diegene die dit nu lezen zijn mij blijven steunen tot het aller laatste moment. Jullie zijn de beste. Ik zie het aantal lezers maar niet wie dit precies zijn sooooo leave a message!

De laatste dag in het ziekenhuis heb ik ondertussen gehad. Dus ik dacht laat ik eens een evaluatie momentje doen voor mezelf.

Wat heb ik geleerd? Was het wat ik er van verwachtte? Ga ik dit nog eens doen? Wat viel er mee en wat viel er tegen? Ben ik mezelf tegen gekomen? Heb ik heimwee gehad?

Ik merk dat als ik mijn blogs terug lees de gehele weg erg eerlijk tegen mezelf en jullie ben geweest. De fantastische dagen werden beschreven maar ook de moeilijke(re) dagen.
Maar de belangrijkste conclusie die ik kan trekken is dat ik de tijd van mijn leven heb gehad! Ik heb enorm genoten.

Ik heb over de cultuur geleerd, het geloof, het land en zijn volk. Om blij te zijn met de kleine dingen in het leven en niet alles meer als vanzelfsprekend te zien. Ik heb gezien dat als je een ander helpt dit als een kettingreactie doorgegeven wordt binnen een community.
Ik heb me verdiept en geleerd over andere ziektebeelden. En veel nieuwe dingen gezien op werkgebied.

Ik verwachtte hulp te kunnen bieden aan de patiënten maar ook aan de professionals. Dit was helaas niet altijd het geval. Ze zitten vastgeroest in hun gewoontes. Gaven hun eigen werk uit handen om zelf te kunnen niksen. Heb op elke afdeling hierin moeten aangeven dat ik graag nuttig ben en er dus dingen opgepakt kunnen worden waar ze normaal niet aan toe komen. Dit is helaas niet gelukt. Het afrikaanse tempo ligt nou eenmaal laag. Al snel heb ik mijn doel dus aangepast. Zo veel mogelijk zien en meemaken binnen het ziekenhuis. Nou dat is gelukt.
Maar ook om die reden ben ik direct begonnen met de sundayschool zodat ik ook nog wat ander werk te doen had.

Vanaf het begin ben ik in het diepe gegooid en was er niets geregeld voor mijn komst. Alleen dr. Stan wist er van. Ik moest er dus zelf voor zorgen dat ik van afdeling naar afdeling ging en moest mezelf voor mijn gevoel soms bewijzen. Ik hoorde de mensen ooit denken, heb je weer zo'n mzungu. Of maakte ik dit er zelf van? Ik werd veel aangekeken en ik heb wat gefluister achter mijn rug gehoord. Maar ik bleef vragen stellen en werken. Na 2 dagen kwamen de meesten dan wel los en begonnen ook vragen aan mij te stellen. Zo werd ik na enkele weken door de artsen al herkent en waren er veel mensen die mijn naam riepen als ze me zagen. Vooral bij de laatste afdeling was dit heel erg. Maar ik merkte dat hierdoor mijn collega's wel opener werden naar mij.

Ook dit probleem heb ik opgepakt door het bespreekbaar te maken met Peter en Nancy die het op zullen pakken richting het ziekenhuis. Vooral omdat de volgende 2 Nederlanders, studenten zijn die hier komen voor hun stage.

Of ik ooit nog eens vaker vrijwilligers werk zou willen doen? Ja en nee. Ik heb mijn portie voorlopig wel gehad. Maar ik zou zeker nog vaker terug willen naar Afrika, en mocht ik dat alleen moeten doen om de een of andere reden dan zou dat altijd in combinatie zijn met vrijwilligerswerk. En wie weet wat de toekomst ons nog brengt.

Wat viel er mee? Het alleen zijn. Ik wist dat ik de eerste maand alleen zou zijn maar dit viel me enorm mee. Ik genoot er eigenlijk ook wel van. Nou moet ik zeggen dat mijn laatste jaar ook wel een gekkenhuis is geweest qua werk en hobby's... dus die vrije tijd was wel fijn.
Wat viel er tegen? Eigenlijk is het niet het benoemen waard want alles was zo bijzonder en zo leuk. Maar dan zou ik zeggen dat het tegen viel dat ik niet zo zinvol was voor de professionals (de patiënten vonden het fantastisch haha). En het weer. Het is zo warm dat dit lang niet altijd prettig is.
Maar waar hebben we het over haha.

Kwam ik mezelf tegen? Soms op werk gebied. Maar ook dat viel reuze mee. Dat deed ik zelf. Ik ging zelf tot het uiterste qua werkzaamheden en ingrepen die ik wilde zien. Maar verder totaal niet. Ik voelde me snel thuis bij Phoebe. Iedereen was zo vriendelijk en altijd vrolijk!
Heimwee heb ik nooit gekend. Tuurlijk mis ik thuis soms maar daar kan ik me goed over heen zetten. Ik heb het hier namelijk ook erg goed en enorm naar mijn zin.

Conclusie: WAT EEN ERVARING! En ik had het echt voor geen goud willen missen.
Een afscheid met een traan. (Letterlijk). En ik hoop oprecht dat ik ooit hier weer een terecht kom. En deze hele lieve mensen opnieuw kan groeten.

Asante sana beautiful Kenya!

Baadaye!!

Ps. Dit blog stond al klaar. Dus soms wat foutjes in de tijd. Maar ik hoop dat jullie daar even doorheen lezen.

Ik ben nu lekker met pa en ma op vakantie. En ik geniet enorm. Ik zal jullie niet storen met jaloersmakende verhalen over hoe goed wij het hier hebben. Maar er komt nog 1 blog aan over mijn afscheid in Msambweni en een korte samenvatting over deze 2 weken. 

Love jullie xxx

Vakantie!!!!

Lieve luitjes, daar ben ik weer.
Met mijn een naar laatste blog voor ik pap en mam zie.
Dat horen jullie goed. Er komt sowieso nog een afsluiting.

Woensdag heb ik mijn laatste dag in het ziekenhuis gehad. Op alle afdelingen heb ik gedag gezegd en op paediatric ward (de leukste in mijn ogen) nog wat snoepjes voor de kinderen achter gelaten.
Hier viel het afscheid me niet zo zwaar. Ik heb me hier op ingesteld en had al afscheid moeten nemen van de vollega's die me dierbaar waren.
In de namiddag had ik op blessed camp afgesproken met Wim en Anita. En Jimmy, hij woont in het dorp en zingt in het koor van de kerk. We gingen oefenen met zingen want a.s. zondag gaan "de mzungu's" een liedje zingen in church. Ohh wat zullen de mensen dat geweldig vinden.

Donderdag zijn we vroeg opgestaan om pannenkoeken te bakken. Dit was het idee van Wim en Anita. Voor alle kinderen op school. 60 kids en 20 staff die er rond loopt. Dus 100 pannekoeken. En die moesten om 9.30uur op blessed camp zijn. Wim en Anita startte daarom om 6.30uur met bakken. Ik daar in tegen had het weer goed bekeken. Mijn wekker ging om 7.00uur haha. Anders zouden we elkaar toch maar in de weg lopen.
Ik maakte voor iedereen ontbijt en bakte de laatste pannenkoeken.
Wat waren de kids blij. Voorheen kregen ze de hele dag les en tussen de middag was er een lunch programma vanuit doingoood geregeld. Echter is deze gestopt. Waarom is ons niet helemaal duidelijk. Maar nu komen de kinderen nog maar halve dagen naar school.
Deze middag kregen ze ook vakantie dus het was dubbel feest. De kinderen waren dit keer rustig en er was dicipline (dit zijn trouwens andere kinderen dan sunday school).
Na afloop werden we bedankt met een lied dat opgedragen werd door alle klassen samen. Erg leuk om te zien!

Vrijdag was ik vrij en ben ik lekker naar Ukunda geweest. Ook heb ik boodschappen gedaan voor heel het huis. Want de hoog nodige boodschappen waren niet meer bij de kleine kraampjes in ons dorp te krijgen. Bepakt en bezakt maar na een lekkere lunch en een duik in de zee ging ik weer op weg naar Msambweni.
Moest net mij weer gebeuren na 2 maanden ervaring in de mattattoe toch nog verkeerd rijden haha. Hoppa weer met al mijn tassen op de piki piki (motor) de andere kant uit.
Wim en Anita kwamen me al tegemoet wandelen. Wim om de boodschappen mee naar huis (koelkast) te nemen. En Anita omdat we een afspraak hadden met Beatrice voor onze jurken (lees hierover in mijn vorige blog). We gingen ze passen voor de aller laatste details. En wat heeft ze me verbaast! En dan te bedenken dat ze nu dus ook het inkomen van een week verdiend heeft.

Zaterdag zijn we de hele dag op pad geweest. Om 8.00uur werden we opgehaald met een busje. Het regende pijpenstelen en we baalde wel een beetje wantttttt... we zouden gaan snorkelen. Mijn lievelings activiteit op vakantie's zoals sommige misschien wel weten haha.
Na een tijdje wachten voor onze veiligheid mochten we eindelijk de boot op. En net op dat moment kwam het zonnetje een beetje door. En vanaf toen hadden we het geluk aan onze zeide want wat een prachtige dag hebben we verder gehad. Met een lekker kleurtje gingen we weer huiswaarts. Nemo en Dory gezien. Tevens ook de annemoon en het ander prachtig koraal waar ze in leven. Sommige stukken lagen zo hoog in het water dat we het bijna konden aanraken. Maar dit mocht uiteraard niet. Savonds sliep ik mooi op tijd want het was naast super leuk ook mega vermoeiend.

En nu is het zondag middag en zit ik heerlijk op een stoel onder de bomen in het frissere windje. Aan alles merk je dat het regenseizoen is begonnen. Gelukkig hebben we tot nu toe nog vooral prachtige dagen. Alleen af en toe een bui en een wat frisser windje omdat de windrichting is veranderd. Dit is alleen maar lekker.

Vanmorgen zijn we naar de kerk geweest en hebben we zoals beloofd gezongen. Wat een leuke ervaring ook. Vroeger als kindje altijd bij de gouden appeltjes gezongen in de st. Odulphus kerk in Best. Daar kwam ik (als ik verhalen moet geloven) overal bovenuit. Nou vandaag werden we bijgestaan door Jimmy en hierkwam je met geen mogelijkheid bovenuit. Maar goed misschien want mijn hoge kinderstemmetje heb ik natuurlijk niet meer. Al verbaasde ik me er over hoe netjes we het hadden opgevoerd. De enige die vals was, was Jimmy zelf haha.
Zie het voor je. Een blinde man die nogal fanatiek is. Met oefenen werden we regelmatig op onze vingers getikt dat we te laat te hoog te vroeg of te laag waren haha. En wij proesten het bijna uit van het lachen. Zelf ziet hij schimmen en bewegingen en vroeg dan "what's going on" haha.
Hij was het niet eens met hoe wij het liedje graag wilde. Wat meer up tempo (voor zover dat bij dit "Jesus will lead me" liedje kon) en de coupletten en refrein wat sneller achter elkaar aan.
Maar goed uiteindelijk hadden we genoeg geoefend en konden we dus beginnen haha. En daar ging Jimmy. Zo vals als t maar kon, hij ging als maar hoger (nee dat was NIET de bedoeling) en we moesten uiteindelijk zijn tempo alsnog aanhouden. Maar des ondanks kregen we het grootste applaus wat ik ooit in deze kerk had gehoord. Wat een lieve mensen.

Na afloop nam ik afscheid bij sunday school. Niet dat de meesten dat door hadden maar ze kregen allemaal wat lekkers dus blij waren ze wel.
Ik ben van plan om 22 april met pap en mam terug te komen dus nog lang niet iedereen gedag gezegd.

Terwijl ik dit typ komen de foto's en het filmpje van vanmorgen binnen in de groepsapp en komt Joseph kijken wat voor geluid er uit mijn telefoon komt. Kruipt op schoot en wiegt op en neer op het tempo van de muziek. Zo heeft hij het filmpje wel 5x opnieuw aan gezet en kwam hij dichter tegen me aan liggen. Hij moest eens weten aankomende woensdag...
Mocht je het filmpje willen zien hoor ik het wel. Ik kan op mijn blog geen filmpjes posten (ofja kan wel maar ik ben nou ook weer niet zo'n techneut haha).

Ook was ik van plan om nog in deze blog te schrijven over de voetbal competitie van Msambweni aangezien ik vanavond naar de finale zou gaan kijken hier in het dorp. Echter is deze HELAAAAS verplaatst naar volgende week en dan zijn wij niet in de buurt!
Maar vorige week ben ik bij de halve finale geweest (sorry vergeten te vermelden in mijn laatste blog). Maar ik wil jullie er alsnog over vertellen want wat een ervaring was dat.

In de rust liepen de koeien over het veld. Overtreding na overtreding zagen we gebeuren. Zo'n lomp voetbal heb ik nog nooit gezien en nadien zijn het allemaal vrienden. Vooraf wordt er met zijn alle richting mekka gebeden. Of je nou moslim bent of christen, ze zijn allemaal 1. Ook hier hebben ze hooligans en vuvuzela's haha. Ik heb 90 min + penalty's (er was geen tijd voor verlenging want het werd donker haha) met een lach op mijn gezicht gezeten. Dat het een prachtig spelletje is wist ik natuurlijk al. En de taal van het voetbal blijft overal het zelfde.

Nu zit ik weer heerlijk naar de spelende kinderen te kijken in de laatste zonnestralen van vandaag.
Tevreden terug kijkend op een prachtige tijd.
En terug kijkend op al mijn verhalen.
Ik weet zeker dat ik een hoop details vergeten ben maar met al die indrukken kon ik daar ook niet omheen.

Zo maak ik hier echt het traditionele leven mee. Ik zie vrouwen die alleen achterblijven met hun baby terwijl de man naar zijn andere vrouw vertrekt. Kinderen van 9 jaar die al klaargestoomd worden voor het volwassen leven. En de verschillen in opvoeding en de verschillende man vrouw verhouding. De kinderen die spelen met een fietsband of met een bal gemaakt van plastic tasjes. Baby's van 8 maanden die er uit zien als new borne door ondervoeding. De verschillen in armoede die je ziet in kleding en persoonlijke hygiëne.

En zo kan ik dus door blijven gaan.
Maar voor nu is het weer even voldoende.
Voor mijn gevoel kan ik a.s. woensdag al bijna aanraken. Nog 3 nachtjes in mijn bloed hete kamer/bedje en dan zie ik mijn lieve ouders! Wat zullen we veel bij te kletsen hebben.

Veel liefs, Rian.

Afscheid nemen bestaat niet.

Lieve mensen, ben ik weer. Alles gaat zijn gangetje. Ik heb hier mijn ritme gevonden en merk dat ik daardoor wat minder te schrijven heb.

Het blijft nog steeds zo enorm bijzonder allemaal.
Maar het einde is nabij en dat merk ik aan alles. Ik slaap onrustiger en ben aan het aftellen. Ondanks dat ik hier aan de andere kant ook helemaal niet weg wil.
Ik mis Niels en heb soms een humeurtje.
Maaaaar nog steeds maak ik leuke dingen mee.

In mijn vrije dagen kan ik me goed vermaken. Die dagen voelen ook echt als vakantie. En dat komt ook door de prachtige stranden en het mooie weer hier. Een van de redenen waarom ik voor dit project had gekozen. Een goeie zet dus.

Echter begint het warme weer (en misschien ook wel het komende afscheid) me zwaar te vallen. Ik ben duizelig als ik op sta. En heb nu al meerdere dagen flinke hoofdpijn. Ik drink voldoende water mensen, dus dat is het niet.
Ondertussen ook al zo'n 7 kilo afgevallen dus dat ik in een totaal ander klimaat en wereldje zit is wel weer duidelijk.

Ook geniet ik van mijn vrije tijd met Wim en Anita. We gaan lekker naar het strand of ergens wat drinken. Maar ik merk wel dat ik nu ook weer moet wennen aan de aanspraak. Ik was zo op mezelf gericht en nu wordt er continue tegen me gepraat. Ik ben rustiger geworden.

Nicole krijgt donderdag vakantie en Betty heeft al vakantie. Afgelopen weekend een lang weekend dus we spelen nu ook meer met de kinderen. Dit is fijn zo in mijn laatste week.

Afgelopen zondag was het weer zondag school. Ze zijn er hier erg goed in om je voor het blok te zetten. Ze geven hun eigen werk uit handen maar dat is niet de bedoeling van mijn vrijwilligerswerk. Ik doe liever de dingen waar zij niet aan toe komen. Echter was dit de een naar laatste keer. Het was weer een ramp haha. De kids luisteren totaal niet en hebben weinig tot geen respect. Shout out naar alle leraren, en al hun geduld. Maar ik doe het niet meer haha. Afgesproken dat ik volgende week bij mijn afscheid wat lekkers mee neem en met Nancy bij de kleintjes mee help.
Pasen werd hier trouwens niet speciaal gevierd. Er werd in de klas aandacht aan besteed maar de dienst at church was het zelfde als normaal. Er was lang weekend voor de meeste maar verder geen paaseieren zoeken of een paashaas haha.

Maar voor mij gewoon werken op maandag. Al leek het alsof mensen opeens niet meer ziek zijn als het Pasen is...
De afdelingen waren gewoon gevuld maar verder kwamen er geen tot extreem weinig mensen naar de EHBO of op bezoek.
Apart om te zien aangezien de EHBO dagelijks flink gevuld is.

In de middag ben ik met Anita en Beatrice naar een dorpje verderop gegaan.
Beatrice gaat namelijk een jurk voor ons maken.
Beatrice is 35 jaar oud, zingt in het koor van de kerk en doet vrijwillig de zondag school. Verder is ze lerares op blessed camp. Hiermee verdient ze 4000 keniaanse shilling per maand. Omgerekend is dit 37 euro!!!!!!
En hier kan ze precies haar huur mee betalen. Met wat extra bijverdienste probeert ze brood op de plank te krijgen voor haar en haar dochtertje Faith. Onder anderen door wat naai klusjes te doen.
En zo kwam ik op het idee om haar een jurk te laten maken. Of het wat wordt ben ik nog benieuwd naar haha maar dat geeft niet, het is voor een goed doel.
In het verleden heeft ze van een blank stel een naaimachine gekregen. Dit zag ze als een geschenk van god en toen wij vroegen hoe ze het hoofd dan zo boven water kon houden gaf ze aan dat god haar daar bij hielp.
En zo werd haar gedachte bevestigd want god had nu ook ons gestuurd aldus Beatrice.

Zo zie je maar wat het geloof (welke dan ook) voor de mensheid kan betekenen. En hoe het mensen overeind houd/helpt.
Ook zoiets prachtigs wat ik hier heb mogen aanschouwen. Want zo geef ik Beatrice als voorbeeld maar zo kan ik er nog wel 10 op noemen die het brood met kleine klusjes op de plank moeten krijgen en zo net wel of niet rond komen. Voor hun is het geloof dan nog het enige wat ze overeind houd. En door deze mooie community is ze ook geleerd om elkaar te helpen.
Zo ga je altijd naar je eigen mensen toe voor hulp.
Zo doe je je boodschappen niet in de stad maar bij de lokale kraampjes.
En mats je elkaar als je niet het volledige bedrag kunt betalen voor het vermaken van dat ene jurkje. "Dat komt nog wel eens".
En zo mats je als school dat ene gezin dat geen geld heeft voor schriftjes en een potlood voor hun kinderen. (Een van de vereiste als een kind naar school gaat).

Vandaag ben ik ziek thuis gebleven. Hoofdpijn. Zoals ik al aangaf begint de hitte (en misschien de spanning) aan me te knagen. Laat die vakantie maar komen en ik kijk er naar uit om mijn lieve pap en mams weer te zien.
Ik voel me nu weer prima dus mooi op tijd naar bed en morgen weer aan de slag.

Ook nog even een shout out naar mijn lieve vriendje, familie en lieve vriendinnen. Heel fijn dat ik in de tijd leef waar video bellen bestaat. Zo zie ik papa zijn gekke gezicht regelmatig en de mooie lachjes van mijn vriendinnetjes.
Ik ben zo trots op jullie!

Maar het leukste is nog wel het video bellen met opa en oma!!!

Tot snel allemaal!

Liefs Rian.

Mijn 6 laatste dagen op Female Ward.

Hallo luitjes! Ben ik weer.

Het is nu donderdag middag en ik heb alweer bijna weekend.
Ondertussen ben ik op een nieuwe afdeling beland. Female ward. Weer iets anders.
Om te beginnen is de afdeling nieuwer, schoner en wat moderner. Voor de Keniaanse begrippen dan. Want op het moment dat ik dit typ denk ik bij mezelf Rian hoor jezelf eens, "moderner" waar heb je het over.
Ach ik voel me hier vort thuis en ben ondertussen het ergste al gewend.

Even uitleggen, female ward, de vrouwen afdeling. Dit omdat mannen en vrouwen hier gescheiden verblijven. Typische vrouwen kwalen maar ook acute ziektes. Ze proberen de ziektes te scheiden in 6 cubes.

Zo heb ik al 2x geassisteerd bij een MVA. Manual vacuum aspiration. Beide keren was het doel het verwijderen van een vroege miskraam (andere doeleinden: abortus of voor het lab). Dit gebeurt hier zonder plaatselijke verdoving en met een manual pump oftewel een spuit die ze handmatig vacuum maken.
Ik weet niet of het iedereen interesseerd maar ik zal niet te veel in detail treden zie evt voor foto's het album. Het is een pijnlijke en bloederige bedoeling. Tevens ook enorm emotioneel. Nu heb ik geen abortus mee gemaakt hier (helaas nog steeds taboe in Kenia) maar voor deze 2 vrouwen was de miskraam zeker zo emotioneel. Ze keken dwars door mij heen. Ook vergde het veel van mezelf merkte ik. Maar ik zie het als een week vol uitdagingen en een reflectie voor mezelf als mens en als verpleegkundige.

Ik wilde altijd zo heftig mogelijk mee maken maar ben er hier in Kenia ook achter gekomen dat dit niet altijd het leukste is. Ik mis hier ook echt het basic wassen en aankleden van een client want ook dan is een client kwetsbaar.

Ondertussen is de sponsoring helemaal geregeld! Het geld is overgemaakt naar Doingoood. Dr. Stan weet waar ik het graag aan uit zou willen geven en ook Ineke de oprichtster van Doingoood weet hier van. Samen zullen zei er op toezien dat dit geregeld wordt. Aangezien ik tegen die tijd al weg ben uit het ziekenhuis.
Dr. Stan zal wat spullen regelen voor in zijn operatie kamer. Ook heb ik aangegeven dat ze op Labour ward een dopler nodig hebben (ze luisteren nog met hun eigen oren naar het ongeboren kindje). Op paediatric ward vind ik het vernevelapparaat te verouderd waardoor er te veel fouten mee worden gemaakt dus ook hier 3 nieuwe sets van besteld. En op elke afdeling (mocht het allemaal qua centjes lukken) een nieuwe ijzeren trolley met 2 werkbladen. Deze blijken op elke afdeling kapot en worden erg intensief gebruikt. Verder heb ik mijn vertrouwen bij dr. Stan gelegd en aangegeven dat wat over blijft hij mag verzinnen. Dr. Stan bedankte heel vriendelijk met een leuk berichtje. Ik heb er vertrouwen in. Ik ben aangemeld voor zijn mailinglijst waar hij eens in de maand zijn nieuwsbrief naar toe stuurt. Ook voor collega's maar ook voor familie. Wordt hopelijk dus nog vervolgd.

Dinsdag heb ik ook weer een meeting gehad met de teachers van sunday school. Natuurlijk willen ze nog steeds dat ik les blijf geven. Dus op naar poging 2 haha. Wel heb ik aangegeven dat het toch wel makkelijk is als mijn keniaanse buddy wel het woord neemt bij uitleg. We gaan het zien. Zondag is het Pasen.

Ook staat er weer een leuk tripje op de planning. Volgende week gaan we (Anita, Wim en ik) naar Wasini Island. Het moet er prachtig zijn. Dat zeggen zelfs de lokals. Onderweg zien we hopelijk dolfijnen en kunnen we snorkelen. We lunchen op het Island en doen een wandeling. We worden al om 8.00uur opgehaald. Kijk er nu al naar uit. Volgende week nog maar 4 dagen naar het ziekenhuis en dan zit het er weer op! Ik wilde er nog HELAAS achter zetten maar haalde het weer weg. Ik ga het hier enorm missen maar ben ook zoooooo blij als ik weer lekker in Nederland aan het werk kan bij Buurtzorg Best met mijn lieve collega's en heeeeele lieve clienten! Op naar de laatste loodjes. Het aftellen is al een klein beetje begonnen.

Allemaal nogmaals bedankt voor jullie leuke reacties en het trouwe lezen. Nog steeds lezen honderden mensen mijn blog en dat vind ik een enorme eer.

Dikke kus, Rian.