Een keer wat anders!!

Lieve allemaal,

Nadat ik heerlijk had geslapen in al die vreemde bedjes heb ik nu alweer een week heerlijk in mijn eigen bedje geslapen.

Maandag nog een dag met de nieuwe studenten op paediatric gewerkt. Ik vind het echt zo leuk om steeds weer nieuwe mensen te ontmoeten. Dit keer een fijne dag met June gehad. En na afloop samen nog lunch gegeten bij het aardappel vrouwtje. Ze kennen daar na 2x allemaal mijn naam en wordt dus iedere ochtend begroet en maandag morgen werd er dus ook aangegeven "It's been like a year". Ik was inderdaad 5 dagen niet langs komen wandelen.
Op maandag ook dr. Stan gezien en afgesproken dat ik bij de operatie van mijn patiënt mag zijn. Een 8 jarig jongetje dat een orif operatie krijgt aan zijn onderbeen. Spannendddddd.
Alleen moest ik nu dus mijn afspraak met Nancy afzeggen voor de volgende dag. We zouden namelijk met de leraressen samen komen voor de lessen van sunday school.

Helaas bleek dinsdag ochtend dat de operatie niet door kon gaan. De generator deed het niet. Standaard probleem hier. Het was maar afwachten of deze weer ging werken deze week. De 2 weken daarna was dr. Stan er niet meer dus deze week is mijn laatste kans.
Toen ben ik alsnog naar blessed camp gegaan voor de meeting. Ik kreeg namelijk ook nog een rondleiding samen met Wim en Anita.

Beetje teleurgesteld ging ik naar Blessed Camp maar wat een leuke rondleiding. Hier leerden we veel over het dorp en hoe het er oorspronkelijk bij lag jaaaren geleden.
Langs Blessed camp is het medical trainings centre voor verpleegkundige in opleiding. Dit was toen een lepra hospital... maar toen hier geen geld meer voor was kwamen de patiënten dus op straat. Hun oorspronkelijke thuis en familie had hun afgestoten dus ze konden nergens terecht. En zo ontstond het dorp van Blessed camp. Peter kwam hier bij toeval terecht en wilde helpen. Ook door uit te leggen dat niets vanzelf gebeurt en er dus werk aan de winkel was.
Helaas wordt in deze tijd de oud lepra patiënt nog steeds afgestoten en gepest. Ze zijn nergens welkom.

Woensdag mocht ik mee met Anita Wim en Nancy naar Ukunda. Dit werd dezelfde dag als ik een van mijn eerste dagen had. Uitleg hoe te reizen en lekker lunchen aan het strand. En als afsluiter boodschappen doen. Leuke dag met zijn alle.

Donderdag had ik een meeting met alle leraren voor sunday school. En zondag ga ik het dan ook zelf doen. Ook wel een keer leuk. Les geven nooit gedaan maar spreken voor een groep wel dus dat moet goed komen.

Vrijdag had ik lekker vrij en ben ik de hele dag naar Mbuyu Beach geweest om te zwemmen en af te koelen want wat is het toch warm deze week.

Zaterdag heb ik jiggers verwijderd bij de kliniek op Blessed Camp. Jiggers zijn zand vlooien die zich in je huid worstelen. Vaak in de voeten en onderbenen.
Je nagels gaan er kapot van of groeien scheef. Ook kan het op den duur blijvende psychische schade brengen waardoor mensen niet meer kunnen trouwen of een baan kunnen krijgen. Ook dit is een taboe en daarom laten mensen het vaak niet behandelen waardoor het alleen maar slechter gaat.
We werden druk bezocht. 148 kinderen lieten hun voeten behandelen.
Het was hard werken. Gebukt op een kinder stoeltje. Al die voetjes wassen en daarna insmeren met motor olie. Dit om de jiggers te doden. Die verstik je op die manier. En dan ruimt als het goed is je lichaam het beestje zelf op.

Zondag sunday school. Wat een tegenvaller. Les geven laat ik maar aan schoonmoeders over! Ik heb geen geduld en die kinderen luisteren voor geen meter. En dan nog niet over de taalbarrière gesproken. Maaaar... ach dit hebben we ook weer geprobeerd. Wel afgesproken dat ik dinsdag bij de meeting ben. Er is een evaluatie en bespreking over de sunday school 1e paasdag. Savonds kregen we een grote verrassing. Phoebe had speciaal voor ons pannekoeken gebakken. Het is zooooo'n lieverd. Vroeg wel 10000x of ze goed waren. Dit was namelijk de 1e keer. Ze waren heeeerlijk.

Maandag mocht ik mee geiten gaan kopen!!!! Hier heb ik enorm naar uit gekeken haha. Zien jullie het al voor je? Een veemarkt in de snoei hete zon. Overal strontvliegen. En herders die willen verkopen. Koeien, geiten, schapen en kippen. Voor wat extra beeldvorming kijk de foto's haha. Enorm gelachen. Ik werd om 8.00uur opgehaald. We gingen met zijn 4e. Pastoor James, chauffeur en een bewoner uit Blessed Camp. Vraag me al de namen niet want dat swahili is best lastig soms haha.
Al wordt ik sinds mijn nieuwe haarstijl (vlechtjes) gezien als een "real african".
Na 1.5 uur rijden waren we er. Vlak langs de grens van Tanzania. Het laatste half uur moesten we off road door de diepe kuilen over het zand pad. In het dorp komen geen mzungu's.
Dus waar ze in Msambweni op me af komen rennen gapen deze mensen je met open mond aan.
Het was een prachtige ervaring en ook deze had ik voor geen goud willen missen. De ochtend sloten we voor vertrek af in een lokaal hutje ("restaurantje"). De vliegen hadden het er ook enorm naar z'n zin. Maar ook leuk om mee te maken. Ik kreeg een hartelijk welkom ondanks dat ik de enige vrouw aanwezig was. De vrouwen staan namelijk op de markt. Ook zag ik voor het eerst officiele traditionele masai mensen. Ik zie ze wel langs het strand maar die kleden zich zo voor de toeristen en het geld. Deze mensen leefde ook op die traditionele manier. Ik merktr zelfs dat de lokale mensen van deze masai mannen onder de indruk zijn. Ja ja ik maakte het allemaal mee.

Pfff het is nu gewoon 8 dagen geleden dat er een blog online ging. Ik liep wat achter met schrijven en had er niet zo'n zin in deze week.
Next week zal ik weer wat mooier schrijven.

Deze week was een keer wat anders dan alleen het ziekenhuis. Heb er van genoten!

Tot snel lieve mensen.

Liefs Rian.

Safari

Lieve allemaal,

Dit blog zou moeten gaan over de safari in Tsavo East. Ik kan hier wel een heel verhaal over maken met waar ik sliep en wat ik heb gegeten. Maar dat ga ik niet doen. De foto's zeggen namelijk veel meer.

Tsavo is het grootste national park van Kenia met ruim 21000 km2.
Vrijdag ochtend werden we opgehaald. 1.5uur te laat aangezien de auto pech had.
Ze kan ik nog wel meer dingen op noemen. Zo hebben we 2x vast gestaan in de modder en heeft de accu het 2x begeven en is in de laatste nacht de sleutel afgebroken waardoor we niet op early game drive konden.

Je hebt 3 momenten waarop je meestal op game drive gaat, dat betekend het park in en op zoek naar de prachtige dieren.
Om 6.30uur tot ongeveer 9.00uur dan ga je eten en dan van 10.00uur tot 12.30uur ongeveer. En dan weer om 15.30uur en dan ben je voor het donker terug (dus maximaal 18.45uur).

Tussendoor verbleven we in 2 prachtige lodges. Hadden we soms wat pech met de regen maar hebben we ondanks alle pech ook vaak enorm geluk gehad.

Zo zagen we een zwangere cheeta en 4 nijlpaarden wat enorm uniek was in tsavo. Zo lijken hier namelijk de nijlpaarden onzichtbaar.
Ook zagen we een groep van 17!!!!! leeuwen met kleintjes. En de buffel, olifant, zebra, antiloop, empala en giraf.
Nou vergeet ik de prachtige vogels, apen en hagedissen.
Ook vind ik dat je de geluiden niet mag vergeten en de soms heeeeerlijke geuren! Alles was gewoon bijzonder en prachtig.

Ik keek mijn ogen uit vanaf het begin tot het eind. Jacobiene was ook prima gezelschap. Het was fijn om even Nederlands te kletsen.
Ondanks de pech tussendoor hebben we het super gehad. En ook dikke complimenten voor Bekka onze chauffeur. Want elke seconde in de auto heeft hij continue met ons mee gezocht naar dieren. Nu is dit ook zijn werk maar soms moest ik enorm zoeken om een dier te vinden en hij zag het tijdens het rijden. Alle problemen loste hij op en hij was niet te overdreven maar ook niet te weinig aanwezig. Fijne man.

Op zondag gingen we weer naar huis. Ik werd in Mombasa bij een grote kerk afgezet waar ik later door Nancy en Philippe weer werd opgehaald. Ook zaten Anita en Wim in de auto. De nieuwe vrijwilligers die tot 18 april blijven. Wat een lieve fijne mensen. Ik kreeg direct 3 kussen van ze. Heerlijk Hollands en wat was dat fijn. Ja dit klinkt vast gek want op dat moment waren het volkomen vreemde. Maar later dacht ik. Tja ik heb ook ruim 4 weken niet meer lichamelijk contact gehad dan een high five...
Wat een lieve mensen. Ze kwamen vanuit Oeganda en hadden daar via doingoood al een rondreis gehad.

Ik vermaak me enorm goed en heb me op deze mini vakantie weer op kunnen laden voor de 2e helft van het vrijwilligerswerk.

Kort maar krachtig dit keer.
De foto's zeggen veel meer dus check it out!

Love Rian!

OHJAAAA PS. Let op jullie brievenbussen (Bestenaren). De uitstraling heeft een mooie cover deze maand haha!

Laat me weten wat jullie er van vonden.

Blog 7 alweer

Lieve allemaal,

Maandag ging mijn laatste blog online en ik begin nu al (dinsdag middag) met schrijven. Gistermiddag lekker met Joseph "gespeeld". Ik zal een leuke foto bijvoegen. Wat een heerlijk kind. Ik lag op bed wat bij te komen toen ik Joseph rennend over de gang hoor roepen: "Rian Rian Rian Rian". Meestal wacht hij namelijk netjes op een reactie voor hij mijn kamer binnen komt en zo ook die middag. "Jaaaa Joseph" en hij begint zijn kinder verhaaltje in het swahili. Klimt ondertussen op mijn bed waar ik nog steeds lag en hij ploft op mijn buik en blijft zo vervolgens 10 minuten zitten. Dan verdwijnt hij en komt nog geen 2 minuten later terug met een zakje chips en springt weer op me zoals de 1e keer. Ik lach me ziek om dit jochie. Het mooie is ook dat hij altijd zijn eten deelt. En niet eens met tegen zin. Hij doet het uit zijn eigen en stopt het al in je mond voor je er erg in hebt. En zo zitten we dan nog eens 10 minuten samen het zakje chips te eten. Ik lig. Joseph zit en geeft zichzelf en mij om beurten een chipje haha.
Vlak voor dat ie bedacht dat het weer genoeg was geweest en hij lang genoeg had gezeten kreeg ik nog een dikke knuffel. Nee niet zo'n slap armpje nee ik werd bijna dood geknuffeld en toen rende hij mijn kamer weer uit.
Later hoor ik van Phoebe dat hij dus niet gewoon om een zakje chips kwam vragen nee hij kwam een zakje chips vragen omdat hij die met Rian op wilde eten, hoe schattig is dat...
Phoebe dacht dat het een grapje was maar kwam na een tijdje toch maar eens kijken waar die herrie vandaan kwam haha. Ook phoebe kon er enorm van genieten en daar zaten we dan met zijn 3e.

Ik het begin sliep ik zo goed maar nu kan ik dus voor de zoveelste keer niet slapen. Terwijl ik dood op ben savonds. Ik dacht eerst dit ga ik niet in mijn blog vermelden. Maar toch wel het duurt nu al een week en ook dit maak ik mee. Ik kan niet in slaap komen en wordt meerdere keren op een nacht wakker. Ik blijf maar draaien en krijg last van mijn rug. Ik kijk enorm uit naar een tijdelijke andere slaap plek en omgeving. Ik kan me op dit moment heel goed voorstellen dat mensen gillend gek worden van te weinig slaap.

Vanmorgen voor het eerst in de regen naar het werk gelopen. Is de regenjas niet voor niets mee. Er is maar 1 weg naar het zkh. Dus iedere dag groet ik weer dezelfde mensen. Vandaag werd ik blij verrast. Hoorde ik nou mijn naam? Ja er werd meerdere keren Rian geroepen van de andere kant van de straat. Ik stak over, kon het door de regen niet zien. Het waren de aardappel dametjes van een paar dagen geleden. Hier had ik met mijn collega's gegeten. ZE WISTEN MIJN NAAM NOG? Wat vereerd was ik!!!

De laatste dag op paediatric ward. Er is een erg schattig jongetje van zo'n 2 jaar oud. Timothy. Hij zwaait en lacht iedere dag naar me. En vandaag kwam hij bij me zitten. Legde zijn hand op mijn hand en zei verder niets. Als Mzungu ben je heel bijzonder voor die kindjes.
Ik gaf hem mijn naam kaartje. Fantastisch vond hij het. En ik liet hem in mijn notitieblokje "kleuren". Foto's zal ik online zetten. Toen moest ik naar huis wat een leuk einde van de laatste dag op deze afdeling!
Ik liep met een collega mee. Die vertelde dat Timothy helaas nooit naar school zal gaan. Zijn moeder is psychisch ziek en kan dit niet betalen. Timothy is verwaarloost dat wist ik wel, want door slechte hygiëne zit hij onder de huid infecties. Maar dat er veel kinderen niet naar school kunnen wist ik ook wel maar dan komt het opeens wel dichtbij, slik.

Ook een mooi einde van deze dag op paediatric. Het jongetje met de brandwonden over zijn hele lichaam. Hij doet het zo goed. En het geneest erg goed. Fijn om te zien. Ik vroeg aan de arts waarom hij nu niet naar huis mocht. Deze gaf aan dat hij nog oefeningen moet doen met zijn rechter beentje. Deze gebruikt hij nu namelijk niet omdat dit te pijnlijk is voor hem. Ik vroeg of hij dan niet poliklinisch geholpen kon worden waarop de arts moest lachen. Ik voelde me wat vernederd maar goed. Wat blijkt. 9 van de 10x komt de familie dan niet meer met het kind terug voor de behandelingen.
Weer wat geleerd.

Oke en dan maak ik ook nog dagelijks kennis met een hoop andere professionals. Vandaag langere tijd met een diëtiste gepraat. Maar wat een slappe handjes krijg je van die lui. Man of vrouw maakt niets uit een stevige handdruk zit er niet in hoor haha.

Na het werk liep ik door naar Peter die in zijn kantoor was op Blessed camp. Hij had een meeting met Nancy, James (ook van de kerk) en Leonard. Ze hadden wat vragen.
Of ik morgen tijd heb om met James en mijn sponsoring van Bestvooruit te gaan shoppen voor spullen voor de kerk. Dit heb ik dus morgen om 8.00uur haalt James mij op. We gaan namelijk naar Mombasa. Er moet nog veel meer gekocht worden dus we maken er een uitje van.

En of ik donderdag mee geiten ga kopen voor blessed camp. Ik kan helaas niet maar ik gaf aan dat ik dit wel wil dus plannen we hier nog een andere datum voor. Peter legde namelijk uit dat dit een markt is met nog veel meer dieren. Ook moet ik dan de geiten injecteren en vast houden achter in de auto. Nou net iets voor dit boerinneke haha. Iedereen lag in een deuk omdat ze mij (het zustertje want ik had mijn witte jasje nog aan) al zagen zitten achter in de auto met de geiten haha. Wordt dus nog vervolgd.

Ook krijg ik nog een rondleiding over blessed camp. Het is namelijk meer dan een school en een kerk. Er zit een naai atelier een moestuin een kliniek met verpleegkundige en een klein dorpje op het terrein.
Zondag komen Wim en Anita de 2 nieuwe vrijwilligers. En ik heb aangegeven dat we die rondleiding mooi met zijn 3e doen dan. Peter heeft het namelijk al zo druk!
Ineke gaf aan dat in de toekomst Nancy onze contactpersoon zal worden ipv Peter.

Na afloop dacht ik, ik doe eens ruig, en loop de korte route terug. De korte route gaat langs de huizen af en niet over de weg. Maar alles lijkt hier op elkaar. Dus je raad het al... bijna verdwaald. Wel een lache route. De aapjes sprongen over me heen van boom naar boom. Daar liep ik midden in het dorp. Toen zag ik de buurvrouw. Ze lachte zich rot want ik schrok net op dat moment van de zoveelste aap die enkele cm boven mijn hoofd voorbij sprong. Leuk joh als die mzungu's schrikken van die wildernis hier haha.

Ik was nog geen seconde thuis of de (andere) buurman kwam al wijzend naar mij toe. "Dokter dokter" zei die. Nee sister gaf ik aan, zoals ze hier een vpk noemen. Nou ook goed gok ik want hij ging al uitgebreid zitten en trok zijn broek omhoog. Ik zag het al een flinke knie. Het was vocht. Als een gek stond ik aan hem uit te leggen dat hij offff moest bewegen offff zijn been omhoog moest houden. Bewegen kon niet want dat doet "auw" zoals we als 2 kleine kinderen aan het communiceren waren. Voor de zekerheid liet ik Phoebe hem nog wat advies geven. Wat bleek. Hij was al in het ziekenhuis geweest... hier gaven ze aan dat er niks aan de hand is. Daar sluit ik me bij aan want het was minimaal. Wel heeft deze meneer pijn maar wat wil je op zijn leeftijd. Ik schat hem toch ook al zeker 80 jaar oud.
Zwachtelen kennen ze hier niet maar ik heb beloofd om te kijken of er iets te verkrijgen valt bij de apotheek als het na 1 week niet minder is.

Ondertussen is het donderdag 18.00uur en ben ik aangekomen bij Kate in Mombasa hier blijf ik bij Mieke en Jacobiene slapen om morgen met Jacobiene op safari te gaan.

Ik ga weer verder bij de woensdag! Afgelopen dagen namelijk veel gezien en gedaan.
Wat een lange dag. Om 8.00uur vertrok ik met James in de matattoe naar Ukunda. Hier werden we opgehaald door Phillipe en Nancy en met zijn 4e gingen we naar Mombasa. Op pad voor stoelen voor in de kerk van blessed camp. Dit is de sponsoring namens Bestvooruit! Fantastisch leuk want nu kan iedereen gewoon zitten en zullen er ook meer bezoekers komen. Na 3 winkels eindelijk de buit binnen. 41! Stoelen!!!!! Zie foto's. Wat een mooie belevenis was dit. We hadden namelijk meer boodschappen te doen. Zoals behang kopen en naar de bank. Alleen al in de auto zitten was een feestje. Het is een hele rit. Langs dorpjes en door de grote drukke stad. Met de ferry over het water. Ik kijk mijn ogen uit. Ondertussen zijn we al wel 500000 stoeltjes voorbij gereden haha. Maar in de stad zijn ze gewoon stukken goedkoper.
Ondertussen verteld Nancy mij vanalles. De gekke namen van alle dorpjes die we voorbij rijden. Dat Kwale (wat overal vermeld staat) de provincie is. Waar de grens van de north coast en south coast ligt. Dat Kwale ook een stadje is waar het gouvernement gebouw is.
Nancy en ik hebben hard gelachen vandaag. Ik was weer eens een celebrity. Iedereen sprak ons aan en riep iets naar ons. In de winkels vroegen de mensen zonder blikken of blozen om mijn nummer. En keken ze raar op als ik aangaf deze niet te geven aan voor mij vreemde.
Het is dus zeker niet altijd leuk om een mzungu te zijn. Zo moeten we regelmatig meer betalen omdat ik er bij ben zo ook voor de ferry waar we met de auto op moeste. Ik heb ze dus maar getrakteerd op een pizza voor op de terug weg! En wat een terug weg was dat haha. Dubbel gevouwen tussen alle stoelen gingen we weer terug naar Msambweni. Hier hebben we de spullen afgezet. 2 jongens begonnen meteen met behangen en Nancy wilde nog even wachten om te zien of de eerste 2 banen wel netjes recht gelijmd zouden worden. Ondertussen haalde ik de gordijnen van de muur af. En natuurlijk kan alleen mij dat overkomen, wat zat daar tussen... EEN VOGELSPIN! Ik gilde het uit. Nancy lag op de grond van het lachen en ik janken van de schrik. Want Nancy had nog geen enkele Nederlander ontmoet die spinnen niet eng vindt. Achteraf hebben we er gelukkig hard om gelachen maar dit was NIET leuk!

Savonds gingen we naar Ukunda. Eerst langs het hotel waar ik die nacht zou slapen. En daarna naar Peter en Nancy hier mochten phillipe en ik blijven eten. Weer typisch Keniaans. Rijst met vlees en een soort kool. Het was gezellig. We kletste over het ziekenhuis. Hoe ik het daar vind als vpk vrijwilliger. Ik ben eerlijk geweest en gaf aan dat ik in het begin hoopte om meer te kunnen betekenen. Ook gaf ik meteen aan dat er niets geregeld is en ik zelf overal achteraan moet en dat ik dit betreur voor de komende 2 studenten. Zei komen namelijk hun stage hier doen... Peter gaf direct aan dat ze hier iets mee gaan doen en dat hij het leuk zou vinden om nog van mijn hulp gebruik te maken binnen blessed camp. Zo ga ik dus al volgende week helpen in de kliniek. Maar kan ik ook mee lopen binnen het schooltje. Ik voelde me gehoord en vond het enorm gezellig. Had echt een top dag gehad. Lekker een keertje wat anders! Ondanks (nogmaals) dat ik veel leer en zie in het ziekenhuis en ik het een fantastische ervaring vind.

Netjes met de auto werd ik afgezet bij het hotel ondanks dat het maar zo'n 400 meter is... dat zegt genoeg. Ze zijn erg voorzichtig in het donker.
Mijn 1e indruk van de kamer was goed maar toen ik daar aan kwam was het toch even slikken. Het enige voordeel ik had een schoon bed maar dat was ook het enige dat schoon was. Wc en douche waren erg vies. Douche werkte niet en er waren allemaal spinnen. Nou heb ik het wel geprobeerd maar ik voelde me niet schoon. Uit nood heb ik me aan de wastafel gewassen en het water over me heen gegooid. Het was zo nat in de badkamer dat ze het nu wel moesten poetsen haha. Met afdrogen zag ik dat de handdoek gewoon zwart was! Dit kwam door al het stof en de uitlaatgassen in de stad. Bah wat was dat vies. Na weinig slaap: vieze klamboe om me heen. En de wekker op 5.30uur nadat ik er om 23.30uur in lag. Werd ik om 6.00uur opgehaald althans dat is zonder het "Brabants halfuurtje" haha om 6.30uur waren ze daar dan eindelijk. Nancy en Philippe. Doorgaans meestal op tijd dit was de eerste keer dat ik dit mee maakte.

Op naar Mombasa. Hier kwam ik om 8.00uur aan bij blueroom een restaurant. Hier werd ik afgezet en om 8.30uur opgehaald door Kate (de coördinator in Mombasa voor de vrijwilligers van doingoood)! Maar niet voor ik eerst heerlijk had ontbeten. Vers fruit met yoghurt en thee... wat kan ik daar van genieten na al die boterhammen met jam of pindakaas haha.
Kate bracht me direct naar het baby life rescue centre. Hier werkt Jacobiene. Iets na ons kwam Jacobiene. Ook vrijwilliger vanuit Nederland. En met haar heb ik de hele dag mee gelopen.

Wat een belevenis. In dit huis staan de kinderen allemaal geregistreerd voor adoptie. Soms gaan er kindjes weg en soms komen er weer kindjes bij. Soms zijn ze gevonden omdat ze dus ten vondeling zijn gelegd of worden ze direct na de geboorte door de moeder geregistreerd.
Nou allereerst was het echt een top dag. Hard gewerkt en fantastisch om die kinderen blij te zien. Maar wat een afschuwelijke situatie zeg. Kinderen worden geslagen (ja ook zonder dat ze ook maar iets "fout" doen). En het woordje liefde kennen ze daar al helemaal niet. De kinderen hebben allemaal groei achterstanden. Zo gaf ik een jongetje van 7 maanden eten en die zag er uit als een jongetje van 2 maanden.

Savonds lekker met zijn alle gegeten een heerlijke douche gepakt en vannacht geslapen als een roosje. Ik had het nodig! Nu staan we te wachten op de chauffeur die ons op komt halen voor de safari. Al ruim 45 minuten te laat. Maar dat mag de pret niet bederven. Vandaag ga ik op SAFARI!!

Luitjes bedankt weer en mijn volgende blog zal gaan over de safari!

Veel liefs Rian!
Ps. Vandaag 4 weken geleden vertrok ik met het vliegtuig naar dit fantastische land. Over 6 weken sta ik weer met beide voetjes in NL.

Ik ga bijna op Safari!

Lieve allemaal, daar ben ik weer. Het verbaast me dat ik nog steeds elke keer zo veel en lange verhalen heb!

Het is nu donderdag middag 12.00uur. Bijna weekend voor mij. Ik begin maar vast met schrijven wat ik heb alweer wat onderwerpen op papier staan.

Ik heb besloten om nog 3 dagen op deze afdeling te blijven. Maandag dinsdag en woensdag aankomende week. Daarna heb ik een mini vakantie en zie ik wel waar ik me weer naar toe laat begeleiden. De studenten hier zijn dan ook veranderd van afdeling dus ik laat me verrassen denk ik.
Ik ben erg dankbaar dat ze me zoveel hebben kunnen leren en vertellen over de afdeling. Ook door hun (en een beetje mijn) spontaniteit veel in contact gekomen met artsen, diëtisten en mede verpleegkundige. Ik het begin moest ik even de medicijnen leren kennen. Je gebruikt soms de werkende stof in het medicijn terwijl op de verpakking de fabrieks benaming staat. Ondertussen heb ik me verdiept in bijna alle ziektebeelden op de afdeling. Een collega heeft me hierbij geholpen door het van elke patiënt uit te leggen.

Ik heb mijn plekje goed gevonden. Phoebe gaf gister nog aan hoe blij ze was met mij. Terwijl ik lang niet altijd bij de familie ben in de avond. Maar ook Joseph kent me ondertussen goed. En gilt door de gang "Rian Rian Rian" als hij hoort dat ik thuis kom. Gister gaf hij me zelfs een dikke knuffel en een kus toen ik naar mijn kamer vertrok haha.

Gisteren is er een jongetje van zo'n 6 maanden oud overleden. Weer die bekende schreeuw van angst over de afdeling en we wisten hoe laat het was. Ik was er als een van de eerste bij en startte de beademing een arts sprong bij en startte de reanimatie. Heftig weer. Seconden lijken minuten en minuten lijken uren. Hij lag hier met bronchitis en een dubbele longontsteking.

Bij thuiskomst gisteren was er geen water. Dit was de eerste keer. Dus ik moest een "african bath" nemen zei Phoebe lachend. Haar lach is zo aanstekelijk. Zo heerlijk overdreven zoals ze hier lachen, ik lig meteen in een deuk. Maargoed een bak water (uit de reserve jerrycan) en een kannetje. Je gooit daarmee water over je heen. Zeept je volledig in en gooit daarna met de bakje weer water over je heen.

Ik voel me met een celebrity hier soms. Als ik naar het ziekenhuis loop wordt ik van alle kanten aangesproken door lokale mensen. En wordt ik aangestaard. En wat een hoop troep kom ik trouwena tegen. Ze kennen hier geen vuilniswagen dus alles wordt bij elkaar aan de kant van de weg gegooit en aangestoken zodat het verbrand. Geen gezicht. Maargoed vandaag maakte zelfs een moeder van een patiënt foto's en filmpjes terwijl ik hem zijn medicatie gaf via het infuus. Het kindje huilen en moeders maar filmen. Ik heb er achteraf maar om gelachen.
Smiddags heb ik geluncht met collega's. Ook een keer leuk zo'n lokale lunch. Aardappels gekookt daarna werden ze in een soort deeg gesopt en in het vet gebakken afgemaakt met een pittig sausje. Een bord vol voor zo'n €0,17.- haha.

Bij thuiskomst maak ik een leuk filmpje van het huis waar ik verblijf. Ineke van Doingoood had hier naar gevraagd dus een erg leuk filmpje gemaakt samen met Phoebe. Deze komt op de website van doingoood!
Ook heb ik een hoop foto's in het ziekenhuis gemaakt (natuurlijk altijd met toestemming) voor op de website.

Savonds ga ik nog even een plasje plegen rond 23.00uur. Het was dood stil en donker. Dit is eigenlijk de 1e keer dat ik zo laat nog door het huis loop. Op de wc vliegen de salamanders alle kanten op en blijkt er nog een dikke zwart met gele kikker in de hoek zitten. Pfoe wat verlangde ik naar mijn wc thuis haha. Ook onderweg door de binnenplaats zaten overal salamanders. Wat een nachtmerrie en ik moest nog gaan slapen haha.

Nou en vandaag ondertussen is het vrijdag avond. Ben ik naar het Southern palms beach resort geweest. Dit is het hotel waar ik de laatste 6 dagen met papa en mama verblijf. Ik dacht wie weet kan ik binnen een kijkje nemen en misschien zelfs een duik nemen.
Nou wat een leuke mensen daar. Ik deed mijn verhaal en mocht meteen doorlopen. Met mijn verhaal over het vrijwilligerswerk en het lokaal wonen in sawasawa Msambweni krijg ik veel respect. Ze geloven het vaak eerste instantie niet eens.

Wat een mega hotel is dit. Enorm groot. Het was er niet druk. Prachtige zwembaden. En een mooi strand. En niet te vergeten een poolbar, een bar in het water.
Ik heb de Mojito (cocktail) alvast uitgeprobeerd. Papa vroeg zojuist aan de telefoon hoeveel ik er op had. Maar ik hou het (dit is pas de 2e x een alcoholisch drankje) tot nu toe bij 1 drankje per dag. Ik moet nog helemaal terug met de matattoe en kan het me niet permitteren dat die niet lekker valt.

Over die mattatoe gesproken. Vandaag was het toppunt. Die mattatoe is al een hele aparte ervaring maar dit sloeg alles. De matattoe was vol maar er moesten nog 3 vrouwen bij waarvan 1 met een kindje van 1 jaar oud. Dat kindje werd gewoon op schoot gezet bij een vreemde. En de 3 vrouwen hingen half buiten de matattoe. Vervolgens was er achterin een plekje vrij dus moeders gaat daar zitten. En weer even later komt er een oude vrouw bij. De vreemde met het kindje staat voor haar op en laat haar zitten. Zet het kind vervolgens weer bij haar op schoot en gaat zelf half buiten de mattatoe hangen. Het kind heeft zo in totaal bij 5 vreemde mensen op schoot gezeten. Sliep gewoon verder. En moeders zat achterin haha.

Ondertussen is het weer maandag middag en is het drukke uurtje op het werk weer voorbij. Morgen heb ik alweer weekend.
Zondag een meeting met Peter gehad. Ik heb hem namelijk om hulp gevraagd voor vervoer. Aangezien ik donderdag in Mombasa moet zijn. Hier slaap ik en dan worden we (Jacobine en ik) opgehaald voor een 3 daagse safari. Nu heeft Peter het zo geregeld. Ik kom woensdag naar Ukunda eet daar bij Peter en Nancy. Dit ook omdat ze mijn visie willen weten wat betreft het ziekenhuis en de andere projecten op Blessed camp. Dan brengt savonds Peter mij naar slaap plaats en wordt ik donderdag morgen om 7.00uur opgehaald en naar Mombasa gebracht. Geen probleem want dan kan ik mooi een ander project daar bezoeken. Leuk weer iets anders zien. Peter had al bedacht dat ik naar zijn moeder kon maar misschien ga ik wel met Jacobine mee. Wie zal het zeggen. Jacobine is een andere vrijwilliger van Doingoood.

Ook heb ik gisteren weer met Nancy les gegeven. Ofja ik was gisteren meer oppas. Er was een kindje van nog geen 9 maanden gok ik en die was erg onrustig. Nou ik heb z'n dag gemaakt. 1.5uur geen kik gegeven en geslapen op mijn borst haha.
Ik heb met Nancy een meeting gepland waarop we een les gaan voorbereiden die ik zelfstandig ga geven. Ja ja ik wordt ook al omgeschoold naar lerares... haha.

Ik besef me net dat ik ook nog niet verteld heb dat ik over 2 weken ga helpen in de kliniek op Blessed camp! Dit is een kliniek voor de mensen uit het dorp. Die kunnen hier terecht voor de kleine problemen. Zoals wondzorg. Als ik het goed begrepen had hadden ze ook een fysiotherapeut.
24 maart ga ik hier zandvlooien verwijderen en de voetjes verbinden. Mensen en vooral kinderen lopen hier veel op blote voeten. Ik ben benieuwd hoe dit zal zijn. Ik zal dan ook al het wondmateriaal mee nemen wat ik van BUURTZORG BEST heb gekregen!

Ook ga ik woensdag een concrete afspraak plannen om te gaan shoppen met Nancy. Ik heb al met Peter besproken dat er stoelen nodig zijn voor in de kerk en dat ik ook wat leuks zou willen doen voor de kinderen op Sunday school. Het geld wordt in ieder geval goed besteed.

Afgelopen 2 dagen met tegen zin naar de wc gegaan. Er zat dus weer een andere kikker. Deze was dus rood met knal geel. Pffff.
Gelukkig was ie vanmorgen weg! Ik probeer er maar niet te veel over na te denken of deze giftig zijn...

Ondertussen is er weer water. Maar Phoebe vertelde dat ze wel eens een maand geen water hebben gehad. Nou hier moet ik dus echt niet over nadenken.
Als ik thuis kom van de safari zijn waarschijnlijk de nieuwe vrijwilligers er al. Deze komen vanuit Oeganda en hebben al een project gehad!
Ik ben heel benieuwd naar deze mensen. Wanneer hun er zijn zal ik ook met Peter een snorkel trip gaan organiseren. Jacobine wil wel mee en ik zeker! Dus we wachten even op Wim en Anita of zij ook mee willen.

Nou ik verwacht dat jullie vlak voor of na de safari weer iets meer van mij horen. Dat ligt natuurlijk weer aan alle indrukken en dingen die ik mee maak.

Ik ben heeeel dankbaar voor iedereen die mij zo intensief volgt. Vele vriendinnen die ik regelmatig spreek en mijn lieve vriendje die mijn verhalen leuk of minder leuk altijd weer aanhoord.

Thanks allemaal!!!

XXX Rian.

Wat gaat de tijd snel.

Jambo allemaal! Ben ik weer.

De eerste regen en storm dus gehad. Maar na donderdag was het niet voorbij ook vrijdag en zaterdag nacht regende het.
En gek genoeg... heb ik er van genoten. De warmte was uit mijn kamer getrokken. Het was lekker koud snachts. Ik sliep zelfs onder mijn laken haha.
En wauw wat was het groen. Alle clichés zijn waar. Het is alsof je het gras de planten en bomen ziet groeien waar je bij staat.
Zelfs het water liep door het droge riviertje waar ik langs kom richting Uganda.
Ik snap nu dat mensen hopen op regen in deze warme en droge dagen!

Ik heb een fijn weekend gehad.
Zaterdag met Phoebe naar de kapper geweest haha. Ook weer zo'n beleving. Iedere vrouw loopt hier met nep haar rond. Er worden vlechtjes gemaakt en de lappen haar worden dan met naald en draad aan de vlechtjes echt haar op het hoofd vast geregen. Of er worden vlechtjes gemaakt van echt en nep haar door elkaar. Lachen om te zien hoor. En de salon is echt Afrika. Alles oogt goedkoop. Ohhh nu ik het me hier weer hoor zeggen denk ik ja Rian wat dacht je dan... maar toch is het weer zoiets dat je denkt pfff wat een wereld zeg.

Zondag weer naar de kerk geweest en mee geholpen met sunday school.
Een leraar zit niet in mij maar ach ik zing mee deel de werkjes uit en hou de kinderen een beetje in toom. Geeft wat variatie in de week en de kinderen vinden het leuk.
Smiddags voor het eerst van de zee bij mbuyu beach genoten. Want zondag was het weer net zo warm alsof het nooit had geregend.

Maandag weer aan de slag. Nog steeds op de paediatric ward. De mensen zijn hier vriendelijk. Betrekken me er bij en hier kan ik ervaringen uitwisselen. Ik weet dat ik door moet naar een andere afdeling. Niet van het ziekenhuis want die hebben geen idee wat de bedoeling van mijn werk is hier... maar van mezelf. Op een andere afdeling leer ik weer meer en zie ik weer andere dingen. Ook wil ik een beeld krijgen wat er allemaal nodig is in het zkh zodat ik hier afspraken over kan maken met dr. Stan wat betreft mijn sponsoring.
Ik zou eigenlijk met Zuhra naar de ICU gaan maar ze moest plotseling met de ambulance mee naar het zkh in Mombasa. En ik was niet fit. Ben eerder naar huis gegaan. Na even op bed liggen ging het weer.
Het warme weer kan ik echt nog niet aan wennen. En ik eet te weinig. Soms is mijn lunch alleen een pure mango juice... maar honger heb ik niet.

Vandaag dinsdag 6-3 vroeg iemand me (vanuit NL) of het is zoals ik vooraf had verwacht.
Hierop gaf ik aan ja en nee.
Ja want ik heb het fantastisch. Hou er van om deze cultuur te leren kennen. Te leren hoe het er hier aan toe gaat. Ervaringen uit te wisselen.
En nee omdat ik gehoopt en ook verwacht had iets te kunnen betekenen. Maar ze zitten hier zo vast geroest aan oude gewoontes en gebruiken dat je ze niets nieuws kan leren. Tevens hebben ze duidelijk vooraf aangegeven dat het werk tempo enorm laag lag. Ondanks dat ik me hierop ingesteld heb valt dit nog tegen. Je kunt je echt NIET voorstellen hoe dat hier is.
Desondanks ben ik zooooo blij dat ik dit mee mag maken want ik heb er al zo veel van geleerd.

Op de tijden dat er weinig te doen is schrijf ik mijn blog zoals nu. Maar ook werk ik de ziektebeelden uit. Voel me net weer een student. Maar nu is het vrijwillig en ook nog eens leuk om te doen. Veel tropische ziektes dus weer nieuwe symptomen en behandelingen.
Vandaag zijn de nieuwe studenten aangekomen. Ik werk met junioren en senioren. De junioren beginnen vandaag op een nieuwe afdeling dus er wordt door gewisseld.

Ook heb ik vandaag de eerste overeenkomst met Nederland gevonden.
Ook hier gaan mannen "bijna dood" als ze een griepje hebben. Ooh wat heb ik gelachen toen de arts dit benoemde. (Het ging op dat moment om een mannelijke collega arts die ziek is) Haha.

Mijn conclusie van de laatste paar dagen is dat ik me er bewust van aan het worden ben dat ze hier niet anders gewend zijn. Als ik iets raar vind en ik vertel dat wij het anders doen geven hun aan dat ze het maar vreemd vinden. En op zich is dat ook als je de grote verschillen ziet van de onderwerpen waar we het dan over hebben.

Uiteindelijk vanmiddag nog met Zuhra naar de ICU (je moet al mijn blogs lezen wil je de afkortingen snappen haha) geweest.
Ook weer een prachtig nieuwe afdeling net zoals renal ward.
Foto's zal ik online zetten.
Ik legde dus uit dat in NL zo dus heel het zieke huis er uit ziet. De nette vloer en de o2 uit de muur zegmaar. De bedden, elektrisch verstelbaar. Zelfs Zuhra was er stil van en geloof me die lult de oren van je kop af haha.

Ondertussen vanmiddag volledig lek geprikt door muggen. De afgelopen 2.5 week geen mug gezien en vanaf zondag lijkt het of ze met bosjes op mij af komen.
En toch wel blij met de malaria pillen. Want ik zie nu dus hoe ziek je er van wordt...
Ik slaap trouw onder een klamboe en spray me in met deet. Ook in het zkh hangen klamboes. Maar van de lokale bevolking hoor ik dat ze die thuis niet hebben. En al helemaal geen muggenspray met deet erin.

Maar goed ook leuk om te vertellen. Vandaag een manicure avondje met Phoebe gehad! Ik heb lekker haar nagels verzorgd. Vond ze heeeeerlijk.
Ik ben echt gezegend met zo'n fijne familie hier in Kenia (thuis was bij jullie al bekent!!). Ik besef me heel goed dat als dit tegen was gevallen dat dit nog vrij zwaar was geweest ondanks dat ik me goed kan vermaken hier.

Iemand vroeg me laatst ook naar de man vrouw verhouding wat ik daar van vond. En toen dacht ik meteen "jaa dat moet ook in mijn blog". Wat een lachertje is dat he. De mannen doen waar ze zin in hebben. De vrouwen doen wat de mannen willen en luisteren hier naar. Als ik naar het zkh loop dan zie ik ze met bosjes in de schaduw zitten. Niks doen en de dames nakijken. Wat kletsen. Soms stapt er een op zijn moterbike om een ritje te rijden.
Het is me oprecht nog een raadsel waar ze de centen vandaan halen.

Met mij gaat alles goed! Ik GENIET!
Ik hoop dat het met jullie ook allemaal goed gaat. De eerste 3 weken zijn alweer bijna voorbij. Ik moet zeggen dat ik niet had verwacht dat het zo snel zou gaan. Nog zo'n 5 weken werken en nog 7 weken tot ik mijn lieve vriendje weer zie!

Asanté sana voor de reacties lieve mensen.
Dikke kus, Rian!

Wat hebben we het toch goed!

Waar zal ik beginnen. Nu 4 dagen op Paediatric ward en weer veel gezien. Ze zijn hier van een paar maanden oud tot 6 jaar oud op dit moment. Over het algemeen zijn ze hier tot maximaal 12 jaar.

Ik schrijf dit terwijl ik op de afdeling zit. 11.30uur. De studenten doen wat huiswerk en ik kijk en help af en toe mee met mijn gebrekkig Engels wat betreft de medische begrippen.
Na de medicijn ronde zouden er klinische lessen zijn die door de studenten worden gegeven. De medicijn ronde is al zo'n 2uur klaar haha...

Gisteren is er een jongetje van 5 jaar overleden. Zeer plotseling. Zijn lever hield er mee op en niet heel snel daarna de rest van zijn kleine dunne lichaampje. Het zag het maar triest uit. Heel de ochtend zijn ze bezig geweest met beademen en reanimeren.
Ze hebben hier geen monitoren die alles in de gaten houden. De studenten gaven aan dat ze dit erg slecht vinden. Ook werd de jongen niet naar een ruimte gebracht waar ze dit wel hebben. Hij bleef gewoon in de ruimte liggen met alle andere kinderen. Een klein gordijntje er om heen maar nog stonden er pottenkijkers. Tussen alle artsen door te kijken. Ik was met een IV infuus bezig toen ik wist dat hij was overleden. Er slaakte een schreeuw van onmacht door de afdeling en ik hoorde gehuil en geschreeuw. Dit was de familie van het jongetje.
Zo'n uur na zijn dood kwam de familie het lichaam (dat opgerold was in een kanga, draagdoek) ophalen. Het had al die tijd op de behandeltafel in de behandelkamer gelegen. En hier werden ondertussen nog steeds kinderen behandeld. Af en toe wordt het lichaam verplaatst omdat er een kind bij moet zitten. Bizar om te zien.

Ook heb ik 2 dagen een jongetje van 2 jaar oud verzorgd. Hij heeft kokend water over zijn lijfje gekregen. Een wond op zijn buik benen. Kleine wondjes op zijn voetjes. Op zijn rug en tussen zijn billetjes. Het is zo'n triest gezicht. Maar wat is het een bikkel. Geeft geen kik tijdens de wondzorg. Terwijl het verband toch dagelijks los geweekt moet worden met water.

Dan kan ik het extreem schattige meisje van 5 jaar oud niet vergeten. Wat wordt ze blij als ze mij ziet. Ik heb al veel bijzondere reacties van kinderen gehad. Binnen maar ook vooral buiten het ziekenhuis. Maar dit meisje slaat alles. Ze is in het begin nog wat verlegen maar zojuist kwam ze naar me toe en gaf mij een knuffel. Iets wat de andere kinderen nooit gedurfd hebben. Ze heeft het Nefrotisch syndroom en is erg ziek. Dus ik ben blij dat ik haar 4 tot 5 dagen in de week een glimlach kan verzorgen.

Het Msambweni Hospital is een ziekenhuis voor de armste van de armste mensen heb ik me laten vertellen.
Dat is ook wel te zien aan de mensen. Ook het gebouw is triest. Wel wordt er gebouwd en uitgebreid.
Zo ben ik ook op de dialise afdeling geweest. Deze ziet er zwaar goed uit. Mooi geschilderd. De vloer is netjes en er hangen gordijntjes. De bedden zijn elektrisch (ik gok de enige in het hele ziekenhuis). En de bedden zijn gedekt met lakens (op de andere afdelingen doet familie dit). Deze afdeling bestaat nu 1 jaar.
Je ziet dat ze willen uitbreiden maar zoals ook de verpleegkundige aangeven de afdelingen die al bestaan wordt niet meer naar om gekeken. Hier geven ze geen geld aan uit. Ik hoop enorm dat onze €2200,- daar een steentje aan kan bij dragen.

Ik merk dat de studenten veel moeten weten en iets breder geschoold worden dan in Nederland. Dat is ook niet gek. Hier doen ze een bevalling en hechten ze. Wie weet wat nog meer.
Wel mis ik empathie en sommige praktijk skills.
Ze prikken hier de kindjes helemaal lek voor een IV infuus. Het is zo zielig om te zien. Als ze alle voetjes armpjes en handjes 5x gehad hebben wordt de IV op het hoofdje geplaatst. De kinderen zijn inmiddels zo bang dat ze met man en macht tegen het bed aan gedrukt moeten worden omdat het anders weer niet lukt.
Ook wanneer een medicijnen door de IV gespoten worden wordt dit niet na gespoten met NaCl.

Ik vermaak me op deze afdeling goed omdat de mensen hier ook geïnteresseerd zijn in mij ipv dat het alleen maar vanuit mij komt. We kletsen veel. Zo vragen ze soms uit het niets of ik de apotheek al heb gezien. En vragen ze of ik mee wil.
Zo werd ik mee genomen naar de dialyse door Zuhra en gaf ze aan om maandag de ICU (intensive care unit) te laten zien.

Zo hebben ze me nu ook precies uitgelegd welke afdelingen er zijn:

- Labour ward (Deel van de kraamafdeling waar de geboorte plaats vind)
- Maternity ward (Kraamafdeling)
- Female ward
- Male ward
1. Chirurgische afdeling
2. Medische afdeling
- Paediatric ward (Kindergeneeskunde)
- Renal ward (Dialyse)
- ICU (Intensive care Unit)
- MCH (Mother Child, dit is poli klinisch voor tijdens en na de bevalling)
- Out patient (Poli klinisch met high potention voor na een operarie)

Ondertussen is het vrijdag avond en lig ik op bed. Ik ben verbrand vandaag. Vannacht heeft het geregend en was het overdag nog wat bewolkt. Uiteraard kun je dan nog steeds verbranden.
Ach wordt wel weer bruin zullen we maar zeggen he.
Maar wat een weer vannacht. Onweer, bliksem en zo veel regen heb ik nog nooit gezien. Best angstaanjagend. De elektriciteit viel uit maar deze sloeg aan het begin van de vroege ochtend weer aan.

Ik heb gelachen vandaag. Oprecht. Hardop. Het was niet netjes van mij en niet gepast maar het floepte er uit voor ik er erg in had. Ik kwam een lilliputter tegen. Ja ja een echte Keniaanse lilliputter. Nu ik het op schrijf begin ik weer te grinniken.
Soms moet ik er even aan herinnert worden dat sommige dingen niet anders zijn maar gewoon zoals bij ons in Nederland.
Het doet me steeds minder al die zwaaiende mensen en de mensen die me willen groeten of zelfs aanraken. Maar deze kleine meneer was zo enthousiast aan het zwaaien dat ik voor ik het door had dus ook zo enthousiast terug aan het zwaaien was haha.
En jullie zullen wel denken waar heeft ze het nou toch allemaal over het is ook maar een mens.
Haha ja het is totaal niet bijzonder maar ik heb gelachen en deze meneer maakte mijn dag enorm vrolijk!

Zo zijn er wel meer van die kleine dingen.
Phoebe heeft vanavond mijn rug ingesmeerd. Pfoe wat brand die. Ik gok dat je er een eitje op kunt bakken zo warm. Wat moest ze lachen toen ik met mn rode kop kwam vragen of ze me in wilde smeren na het douchen. Want ja daar kan ik niet bij.
Jullie zullen wel denken waarom is dat zo grappig. Maar deze mensen hebben helemaal geen lekkere rituals body lotion om zichzelf mee in te smeren...
Ze vroeg meteen of ik pijn had en werd erg bezorgd een geboren moedertje.
We lachte en Phoebe was allang blij dat ik haar om hulp vroeg. Dit doe ik namelijk niet, ze maakt het zichzelf al zo druk de hele dag.
Vanmorgen wilde ik bijvoorbeeld mijn lakens wassen van het bed. Deze werden direct uit mijn handen gegrist. "That's my job" zei ze. Waarop er dus nieuwe lakens kwamen op mijn bed, mijn kamer gepoetst werd en prullenbak geleegd werd. En ik wilde alleen even mijn lakentjes wassen...
Ja ja ik hoor jullie denken, ze komt nog verwender terug dan ze al was haha.

Vandaag dus weer lekker relaxt aan het water gezeten.
En zojuist stond er dus een aangename verrassing op me te wachten. Een heerlijk visje gebakken op een bordje.
Phoebe was gisteren vis aan het bakken wat heerlijk rook en dat zei ik dus ook tegen haar.
Wat een lieverd is ze ook!
Wel zat ik even te kijken hoe ik deze toch ging ontleden maar dit ging verrassend goed ik kon het malse visje zo uit elkaar halen zonder de graatjes op te eten. Zie mijn album met fotos voor het visje haha, z'n staartje zat er nog aan en bedenk er even bij dat deze vanmorgen nog in de zee zwom. Ik woon in een echt vissersdorpje namelijk.

Geloof me er is nog zo veel meer wat ik jullie moet vertellen maar ik moet ze in het vervolg meteen even op schrijven, zodat ik ze niet vergeet.

Maar iedere dag heb ik nog meerdere keren de gedachte: "WAT HEBBEN WE HET TOCH GOED"!!!

Liefs, Rian.

De eerste week zit er alweer op!

LIEVE ALLEMAAL,

Nogmaals 100000000000x dank voor al die reacties. Blijf dit doen want ik vind het zooooo leuk!

Tevens denk ik ook dat ik daardoor zo uitgebreid blijf schrijven. Ik kan me namelijk nog scouting blogs herinneren dat ik er na enkele dagen mee op hield omdat ik gewoon geen zin meer had haha.

Mijn dank is dus groot! Daar gaat ie weer:

Donderdag had ik mijn eerste off day.
Ik zal jullie uitleggen waar het begon.

In de ochtend hadden we 2 bevallingen. We waren lekker bezig en de tijd vloog om tot 11.00uur.
Na 11.00uur was er niets meer te doen. Iedereen ging zitten. Zat op zijn of haar telefoon en af en toe werd er wat gekletst. Er werd continue in het Swahili gepraat en soms kreeg ik ze zo ver om even over te schakelen naar Engels. Maar dat was dan ook echt maar even. Het was eindelijk 14.00uur. Ik ging meteen naar huis. Deed vlug een wasje en pakte mijn spullen om naar Mbuyu beach te gaan. Hier heb ik vlug een duik genomen. Even alles van me af laten glijden.

Toen kwam ik Werner tegen de baas bij Mbuyu. Ik vroeg of ik even op het terras kon zitten om een boekje te lezen. Hij gaf aan dat dit vandaag nog kon maar dat het nu te druk is en ze er even de rem op moeten zetten. Even letterlijk naar het Nederlands vertaald: of ik voorlopig even niet kan komen.

Uiteraard heb ik hier begrip voor maar na zo'n dag als vandaag werd ik een drama queen. Wat moet ik dan. De dagen zijn al zo lang (dacht ik op dat moment). Savonds lag ik weer op tijd in bed en maakte ik een paar kaartjes open. Wantttttt mijn lieve mama heeft van een hele hoop lieve mensen kaartjes verzameld zodat ik iets te lezen heb wanneer het even tegen zit!
En nadat ik met Niels een lange tijd heb gevideo belt ben ik in slaap gevallen. Eindelijk deze dag was voorbij.

De volgende dag dacht ik waar maak ik me nou druk om. Rian pas je aan, aan de gebruiken in het ziekenhuis. En ga gewoon het weekend naar Ukunda of naar de zee in Msambweni. Ook hier kun je je allemaal prima vermaken.

Dus zo begon ik de dag positief. Vandaag was er een hoop te doen in het Ziekenhuis. Ik denk dat er wel 8 baby's geboren zijn. Waarvan 1 meisje van 20 weken oud en 1 jongetje met wat opstart problemen. Deze moest wat hulp met ademen hebben. Hij wilde wel maar het lukte niet.

Bijna de hele dag waren we druk. Iedereen werkte zelfs over. Terwijl ze hier eerder 5 minuten eerder weg zijn dan 5 minuten later.
Toen de dag afgelopen was kwam ik thuis. Rebecca en haar moeder waren aangekomen in Msambweni en kwamen even 'hey' zeggen.
Zondag gaat ze namelijk voor goed weg uit Msambweni.
Savonds heb ik een lange tijd met mama gesproken en een boek gelezen!

Zaterdag ochtend stond om 8.30uur Rebecca al in de keuken bij ons. American pancakes!!! Ze waren heerlijk.
Toen Leonard naar Mombasa ging met de Matattu ben ik gauw mee gegaan met hem. Ik stapte uit in Ukunda. Ging weer naar het 40 thieves hotel waar ik eerder deze week heb geluncht met Nancy, Phoebe en Joseph. Heerlijk in de schaduw gezeten. Vers fruit besteld en af en toe de zee in.

De zee is hier warmer dan het water waar ik me mee moet douchen, hoe vindt je die haha.

Ik zat een paar minuten in de zon. En ben goed verbrand. Jaaaa mam ik heb me goed ingesmeerd.
De zon is hier gewoon echt enorm sterk. Na een paar uur ging ik weer terug naar Msambweni. Ik hoefde maar 1x over te stappen van tuk tuk naar matattu. Maar welke matattu. Op de plek waar we de vorige keer opstapte waren er geen. De meneertjes van de matattu hielpen me enorm vriendelijk. Uiteindelijk mocht ik gratis mee rijden naar de standplaats waar ze wel zouden stoppen.
Toen ik dit Phoebe vertelde keek ze me aan of ik gek was. Ze geloofde me eerste instantie niet. Maar zag dat ik het meende. Het kost namelijk geen drol om met de Matattu mee te gaan (het is dan ook geen luxe vervoersmiddel maar toch). 60eurocent voor zo'n 30minuten rijden.

Terug aankomen in Sawa Sawa, Msambweni - Dat is namelijk hoe de wijk heet waar ik woon. Geen straatnamen en huisnummers nee gewoon een wijk en dorp haha - zijn er enorm veel aapjes! Hier hebben we zeker wel 1 uur naar gekeken en samen gekletst. Phoebe, Joseph en ik. Ik heb Rebecca snel een berichtje gestuurd omdat haar moeder zo graag de aapjes wilde zien en omdat ze toch al zouden komen want ze kwamen voor het diner.
Net op tijd want na enkele seconde nadat Rebecca en Sandy voor ons huis stonden waren ze weg.
Rebecca, Nicole en ik deden nog een spelletje Uno en toen gingen we eten. We kletsten wat na. Deze keer lag ik mooi wat later in mn kamer te chillen. Om 20.00uur pakte ik een douche en daar lag ik dan alweer. Maar dit keer was het heerlijk om even bij te komen in mn eentje.
Ik vermaak me tot nu toe goed buiten het werk om en daar ben ik echt heel blij om.

Op zondag kwamen Rebecca en haar moeder Sandy mij ophalen voor de kerkdienst. Ik wist nog niet waar deze was dus heel fijn om ook hier dadelijk alleen naar toe te kunnen lopen. Het is namelijk Rebecca haar laatste dag hier.

We sloten om 10.45uur aan. De prayers worden namelijk in het Swahili gedaan. Om 11.00uur begon het zang gedeelte. Dus ik zag nog net het laatste stukje van het gebed van Nancy (de vrouw van Peter, de pastoor). Wat een overtuiging en wat een stemgeluid. Deze mensen leven echt voor het geloof. Bijzonder maar ook wel heftig om te zien. Sommige waren zo hevig aan het bidden dat ik bijna dacht dat ze wel heel veel goed te maken hadden met god...

Er werd gebeden voor Rebecca die afscheid kwam nemen. En ook voor mij werd er hard op gebeden. Ik werd naar voren geroepen en kreeg ook het woord. Ik stelde me voor gaf aan dat ik in het ziekenhuis kwam werken. Sprak een gebedje uit en sloot af met het voorstel om de sunday school over te nemen van Rebecca. Zei deed dit namelijk altijd samen met een leraar. Nou de dag kon natuurlijk niet meer stuk voor deze mensen.
Er werd gezongen, zoooo vals heb ik het nog nooit gehoord, dat ik dacht dat ik er zelf ook wel bij kon staan.

Na de dienst sloot ik zoals beloofd aan bij sunday school. De kinderen waren ongelofelijk druk. Rebecca ging weg en er waren 2 nieuwe msungu's (ik moet nog steeds om het woord lachen).
In sunday school richten ze zich op het geloof. Leren en zingen ze over god onze heer.
Ook kleuren ze en leren ze wat basis onderwijs. Er zijn 2 klasjes die een beetje op leeftijd worden gesplitst.

Het hele complex waar ik was heet blessed camp/ action camp. Ook dit is een project van doingoood. De 2 vrijwilligers die bij mij verblijven vanaf half maart gaan hier werken.
De kerk was overigens ook geen kerk gebouw. Dit was gewoon een zaaltje met muziek installatie en een hoop witte tuinstoelen.

Toen sunday school rond 13.30uur was afgelopen werden we bij Peter op kantoor uitgenodigd voor lunch. Peter is de coördinator namens doingoood, weten jullie het weer...
We kletste en zo kon ik hem ook beter leren kennen. Erg gezellig.

Om 15.30uur kwam ik thuis. Bezweet uiteraard. Ik stapte onder de douche en ging naar het strand. Hier heb ik mn plait in de schaduw gelegd en ben ik heerlijk gaan lezen. Ik was zo'n 50meter verwijderd van het restaurant van Mbuyu Beach want om 18.00uur had ik hier een afspraak met Ineke en haar gezin. De oprichtster van doingoood.
Voor mijn vertrek was ik voor deze avond al uitgenodigd om aan te sluiten met het eten. Iets waar ik vooraf erg blij mee was. Ik had een week achter de rug kon nog even wat vragen stellen of aangeven waar ik tegen aan liep.
Het bleek ook praktisch. We praatte over leuke snorkel trips en marktjes die ik kan bezoeken. Ze probeerde zelfs al direct een snorkel trip te regelen met de vrijwilligers in Mombasa.
De volgende dag had ze een afspraak in het ziekenhuis met Peter en dr. Stan.
Ineke heeft al laten vallen dat ik een bedrag van exact €2200,- heb om te sponsoren (DANKZIJ JULLIE ALLEMAAL)!!!
Dr. Stan gaat hier voorzichtig mee om. Gaat er achteraan wat ze nodig hebben in het ziekenhuis (wat ze niet al standaard moeten inkopen, maar iets anders).
Dus dit wordt vervolgd. En afgesproken met Ineke dat ik met Peter de besteding van €150,- namens BEST VOORUIT zal gaan regelen voor Blessed camp. Ik laat aan hen waar het naar toe gaat als de kinderen er maar mede iets aan hebben!
Ook voor het ziekenhuis maakt het mij nier heel veel uit waar het naar toe gaat als ik het maar weet. We hebben met zijn alle zo ons best gedaan dat ik vind dat iedereen mag weten waaraan we hebben gewerkt!!!
Dr. Stan en ik hebben nummers uit gewisseld dus wordt vervolgd. Er bestaat zelfs een mogelijkheid dat het pas rond is wanneer ik vertrek. Dr. Stan weet hoe ze met geld om gaan en wil dat er van zo'n groot bedrag goede dingen worden gedaan. Ook willen ze niet over komen als een blanke die geld komt overhandigen maar dat er eerst wat werk gedaan wordt en over nagedacht wordt.

Ik heb er enorm veel vertrouwen in en ben enorm blij om te zien dat ze er zo goed mee om gaan.

Maandag ben ik overgeplaatst naar de afdeling Peadiatric ward. Kindergeneeskunde. Wat een leuke dag heb ik gehad. Ik deed mee de medicijn ronde. Als de dossiers te lezen waren had ik dit alleen gedaan haha.
Hielp mee met de infuus vervanging op de behandel kamer en liep mee met de arts.
Edit was de arts. Erg vriendelijk en toegankelijk dat zie je in Nederland niet zo. We kletsten nog wat over de grote verschillen van onze landen.
De vernevel ronde voor de long patientjes nam ik over. De slangen waren niet goed schoon gemaakt waardoor het vernevelen niet goed ging. Alles moest vervangen worden en toen werkte het weer.
Ondanks dat ik wat moest doordrukken om aan te tonen dat het niet klopte is het uiteindelijk opgelost.
De kinderen leken een leuke dag te hebben vandaag, want zon mzungu is natuurlijk wel heel speciaal he...
Zuhra was de vriendelijke student die me hielp deze dag. Ze was een beetje zoals ik. Niet op haar mondje gevallen en kletste honderduit haha. Zo vertelde ze dat ze niet kon zwemmen... ohja dacht ik meteen. Dat is ook al niet vanzelfsprekend.

Zo loop je iedere keer weer ergens tegen aan zodat je denkt ohja wat hebben we het toch goed.

Thuis gekomen deed ik weer de was en ging ik douchen. Wat ik standaard doe na het werk of ook maar het kleinste beetje inspanning.
Na afloop vlug op een stoel op de veranda aangezien het daar lekker waait anders zweet je weer voor je er erg in hebt.
Betty kwam thuis. Dit is een meisje van 9jaar die ook bij ons woont. Al bijna heel haar leven echter was ze weg tijdens mijn eerste paar dagen en afgelopen zaterdag kwam ze geloof ik thuis en leerde ik haar voor het eerst kennen. Een heerlijk druk kind. Praat uitstekend Engels en praat ook net zoals mij honderduit haha.

Betty en Joseph zijn de beste vrienden. Ik was aan het lezen op mijn ipad toen ze er bij kwamen zitten. Ik opende de foto's die er op staan. Famtastisch vonden ze dat. Mijn familie stond er op maar ook een hoop varkens van papa zijn werk. Joseph vond de varkens het allerleukst. Hij lag helemaal in een deuk van het lachen en de ipad moest om de haverklap naar achter doorgegeven worden naar papa Leonard en mama Phoebe die er na verloop van tijd natuurlijk ook nieuwsgierig bij kwamen zitten. Opa met zijn as kruisje van afgelopen as woensdag was natuurlijk ook fantastisch voor deze gelovige familie!

Nog een leuk weetje voor ik af ga ronden. Ik ben er afgelopen zaterdag ook achter gekomen dat Nicole dus helemaal geen dochter is van Phoebe maar een nichtje. De dochter van de zus van Phoebe. De moeder van Nicole studeerd in Duitsland en zal hier een baan gaan zoeken. Nicole maakt eerst haar school af en gaat dan ook naar Duitsland. Heftig toen ik dit hoorde. Maar wel doodnormaal hier. Iedereen past op elkaars kinderen. Zo hoort het gewoon.

Ik lig nu al een tijdje in bed. Wilde perse mijn blog vanavond nog online door alle indrukken die ik anders weer zou vergeten misschien.

Ik GENIET hier extreem en ben enorm dankbaar dat ik dit mee mag maken!

Veel liefde vanuit Kenia ? Rian.

De eerste dag in het ZKH! Niet lezen met een zwakke maag!

Lieve allemaal!

Allereerst WAT FANTASTISCH LEUK AL DIE REACTIES!!!! Ik wil jullie even laten weten dat ik ze stuk voor stuk allemaal lees! Ik zie soms dubbelen namen of namen waarvan het verschillende personen kunnen zijn. Ondanks dat ik het wel kan raden wil ik jullie vragen te reageren met achyernaam of de eerste paar letters daar van.

OKE waar was ik?

Ohja hier, hou je vast want dit wordt me een verhaal...

Aangezien dit toch al niet zo'n smakelijk stuk gaat worden laat ik dan maar meteen vertellen hoe lastig het is om een puist uit te knijpen zonder spiegel... ja want dat lijken ze hier ook niet te kennen in de rimboe een spiegel.

Vandaag gestart in het ziekenhuis op de Labour ward. Zoals verwacht keek ik vandaag eerst mee en werd ik meteen met mijn neus op de feiten gedrukt. Er lag een pas geboren baby, echter was het niet volgroeid. Van zijn kleine teentjes tot zijn neusje zag alles er perfect en gezond uit. Maar wat ik daarboven zag was even schrikken. Net boven de oogjes kon je zo het hoofdje in kijken. Je zag een klein deel hersentjes en wat loze ruimtes er zat geen schedel om heen. Ze huilde en bewoog met haar handjes en voetjes. Niemand wist wat ze er mee moesten maar de baby moest weg. Ze vertelden me dat het zo had moeten zijn "fate brought her (the mother) this" and "they say that when this happens the mother didn't wanted the child in the first place". Ik vond t allemaal maar kort door de bocht en liet t maar over me heen komen.

Kort hierna mocht ik voor het eerst in mijn leven de geboorte van een gezond jongetje aanschouwen.
Studenten verpleegkunde doen hier gewoon de geboorte begeleiden. Geen arts of verloskundige in de buurt. In de ochtend liepen zo'n 7 studenten rond en er zouden 2 gediplomeerde aanwezig moeten zijn echter heb ik die tot 12.00uur maar zo'n 4x binnen zien lopen en na enkele minuten weer zien vertrekken.

Om jullie even een beeld te geven hoe het er op de afdeling uit ziet:
De delevery rooms zien er uit als douche ruimtes. Alles volledig wit betegeld met een ijzeren bed/tafel en hierover een plastic groen zeil.
Bloed en ander lichaamsvocht op de grond en tegen de muren.

Want weetje tijdens een bevalling loopt al het vocht en bloed van de tafel af op de grond. En dit bleef hier dus minimaal 1 uur liggen. Tot iemand op zijn donder kreeg dat het er nog lag. Toen gooide iemand er water met zeep op. Er is iemand in het ziekenhuis die dit schoon maakt. Dus de vpk en artsen hoeven dit niet te doen. Tot die tijd blijft iedereen met zijn schoenen door dat bloed banjeren. Uiteindelijk kwam er dus een man met een dweil. Zo'n mop... die hij de volgende 3 keren ook weer gebruikte. Ik werd onpasselijk bij het idee dat er dus zo slecht schoon gemaakt wordt. Want ook het groene zeil wordt dus met 1 doekje afgedaan.

Maargoed al gauw werd ik als assistent ingezet bij de 2e bevalling van de dag.
Heftiggggg daar stonden we dan met zijn 2e.
De student verpleegkunde had wat geduld met me nodig want hij zei maar in het swahili wat ik moest pakken en bleef wijzen.
De vrouw was om 9.00uur het ziekenhuis in komen wandelen en werd om 9.40uur voor de 3e keer moeder van een heel mooi meisje.
Vrouwen doen hier de bevalling helemaal alleen. Mannen zijn niet welkom alleen tijdens bezoekuur op de afdeling. Niet in de delevery room.
Dus toen ik vertelde dat in Nederland de vader er vaak bij is en zelfs de navelstreng door knipt moesten ze lachen. Tsja uiteraard moesten ze lachen Rian... hier mag geen man de afdeling op.

Wat ik nog het meest aangrijpende vond was dat al de vrouwen zo verdrietig keken. Ook de vrouwen die al enkele dagen geleden waren bevallen. Ze raakten de baby amper aan wanneer het op de buik werd gelegd.

Dan heb je ook nog borstvoeding. Dit is vanzelfsprekend dat je dit probeerd. Dit scheelt natuurlijk weer geld.
Dit wordt gewoon gedaan waar iedereen bij is. De kamers zijn namelijk niet afgesloten met een deur nee deze zijn open en afgezet met een half hoog muurtje van nog geen meter hoog. 6 mensen op 1 kamer en dan heeft iedereen dus familie bij zich die voor hen zorgt. Het wassen aankleden, toiletgang, de was en het verschonen van het bed moet allemaal de familie op zich nemen. Er is geen zkh personeel wat hier naar omkijkt.
Maar wat ik dus wilde zeggen.
Die vrouwen gooien daar een borst er uit en iedereen komt langs. De hordes studenten, mannen en andere familie.

En dan zitten we hier in Nederland te discussiëren of je in het openbaar mag voeden?!?! Leef en laat leven blijkt maar weer.

Dit was dus mijn heftige ochtend van vandaag. Ik had zo veel gezien dat ik het meteen van me af moest schrijven.

En dan heb ik nog niet eens gesproken over de gigantische hitte die er heerst. Het zweet druipt van ieders hoofd.

Na de ochtend bleef het rustig. Geen bevallingen meer vandaag zoals het er nu naar uit ziet. Dus wat socializing met de studenten. De aandacht van de mannen had ik zo want die willen natuurlijk met me mee naar Nederland haha.
We kletsten vooral over het ziekenhuis en de afdeling en de verschillen tussen onze landen.
Iedereen was erg geïnteresseerd.

Om 14.00uur was de wisseling van de dienst. Omdat ik wat later begon blijf ik ook wat langer. Echter werken er in de avond minder studenten en meer gediplomeerde. De gediplomeerde waren wat ouder en hun Engels was niet denderend. Er werd voordurend swahili gesproken en omdat er niks te doen was zat ook nog eens iedereen op zijn of haar telefoon.
Om 15.00uur kwam Betty binnen. Ze gaf aan dat ik kon gaan wanneer ik wilde.
Waarop ik natuurlijk aan gaf dat het sonde is om niets te doen. Ik gaf op dr afdeling aan dat ik per dag zal bekijken hoe druk het is.

Ik ging naar huis. Lopend. 15 minuutjes. Goed te doen. Ik wordt om de anderse paar meter begroet: jambooo mzungu. (Hallo blanke)
Onderweg kocht ik voor 40 eurocent 5 bananen. Heerlijk zijn ze.

Thuis aangekomen ben ik door en door nat van het zweet. Ondertussen heb ik denk ik al vaak benoemd hoe warm het hier is haha.
Maar eerst ga ik een wasje draaien oh nee dat draait hier niet.
Met de hand en met koud water was ik mijn spullen. Dat is even wennen vooral zo'n handdoek. Bruin van het vieze zand hier. Die kreeg ik niet helemaal schoon, mam waar ben je als ik je nodig heb!
Toen alles hing kon ik eindelijk gaan douchen.
Het is lauw water en dat is heerlijk. Het waait door de opening van de muur wat door en dit samen zorgt voor verkoeling. Ik heb nog nooit zo fijn gedoucht ondanks de pis straal die er uit komt haha.

Buiten lees ik een boek. Ik heb mijn omslag doek om. Van de Afrikaanse voorbijkomende vrouwen krijg ik allemaal een compliment ook van Phoebe die deze nauwkeurig bekijkt. De doek kreeg ik in mijn kerstpakket van Buurtzorg en ik wilde deze eigenlijk weggeven. Dit zal ik nu dus zeker doen wanneer ik weer vertrek! Phoebe zal er blij mee zijn!

Ik weet dat het pas 1 dag geleden is dat jullie van me hoorde maar ik moest de info van vandaag wel opschrijven anders zou ik morgen denken dat het niet is gebeurt.

Alvast enorm bedankt voor de reacties en blijf zo door gaan!

Dikke kussen, Rian!