Het moment dat ik dit schrijf is dinsdag ochtend tijdens het ontbijt. Ik zit aan tafel, een halve meter van de raam verwijderd. Er zit gaas tegenaan en er hangt een zielig gordijntje voor. Achter mij staat een waaier op zijn hardst te blazen want het is nu al bloedje heet en pas 8.30uur.
Dit keer is het wat bewolkt maar dat is de eerste keer sinds ik ben geland in Kenya. Ik was van plan om per week een blog te schrijven maar in week 1 is dit geen doen. Ik heb al te veel gezien.

De vluchten (in totaal 3) liepen vlekkenloos. Bij aankomst stond Phillippe op mij te wachten en we liepen naar de auto waar Nancy en haar 2 zoontjes op mij wachtte.

Even uitleg hoe het in elkaar zit:
- Peter en Nancy = zijn getrouwd. Peter is de coordinator in Kenya voor de doingoood vrijwilligers. Nancy helpt hem hier bij en kwam mij dus ophalen. Peter is ook de oprichter van Action Camp het andere project waar vrijwilligers van doingoood vrijwilligerswerk kunnen doen. Het is een schooltje met een soort ehbo postje er bij. Samen hebben ze 2 zoons Josh en Caleb.
- Leonard en Phoebe = zijn getrouwd en hier zal ik de komende 7.5 week verblijven. Leonard is veel van huis ivm werk en verder geen idee. Sinds aankomst 2x 5 minuten gezien. Samen hebben ze 2 kinderen. Dochter Nicole van 10 jaar en zoontje Joseph van 2 jaar.
- Phillipe is een familie vriend. Haalde mij mee op omdat Nancy niet graag auto rijd.

De rit naar mijn "thuis" duurde ruim 4uur. We stopte voor pizza. Wachtte op dr veerboot. Haalde de muziek installatie voor de plaatselijke kerk op (Peter is de pastoor van Msambweni). En we deden een kleine boodschap. Ik haalde wat water, had geen idee wat ik verder nog nodig zou hebben. En ik kon even geld pinnen.
Onderweg keek ik mijn ogen uit. Sowieso is er maar 1 regel in het verkeer en dat is links rijden. Verder zijn er geen regels...
Onderweg zag ik: heeeeel veel mango bomen en laat dat nou mijn favoriet zijn. Waarschijnlijk maak ik nog mee dat ze vallen!!
Ik zag 100000 geiten. Wit zwart dun en dik. Ze liepen overal en geen herder te bekennen. Schijnbaar weet iedereen dat ze een eigenaar hebben en blijven ze er vanaf. Tuktuks rustig op de weg en de mattatoes scheurde voorbij. Dit zijn 10 pers taxi busjes.
En ik zag hutjes (wat ze hier gewoon een huis noemen) waarvan je hoopt dat er niemand woont maar wel zeker weet dat er iemand woont...

Bij aankomst maakt ik kennis met Phoebe en Leonard. Ook was Rebecca op bezoek een vrijwilliger uit de USA. Ze verontschuldigd zich omdat ze niet wist dat ik kwam. Ik gaf direct aan dat dit geen probleem is en ze me misschien wel kan helpen. Phoebe Rebecca en ik kletste wat buiten op de veranda en toen liet Rebecca mij Mbuyu Beach zien. Mbuyu beach zijn lodges aan het strand. Er is een zwembad en restaurant. Vrijwilligers mogen hier komen wanneer het rustig is.
Ik was blij dat ik de weg wist want keek al tegen zondag op (zo erg nou ook weer niet) omdat ik dan de hele dag vrij had.
We liepen alleen even op en neer.
Bij terugkomst was het eten klaar. 18.00uur meestal. Dit doen ze speciaal voor ons "westerlingen"! Ik eet dus alleen. Ook dan staat er een waaier op mijn gezicht gericht omdat het anders in de eetkamer niet te doen is door de warmte.
Om 19.00uur is het donker en gaf ik aan dat ik naar mijn kamer ging. Bek af lag ik op bed en belde met familie en boyfriend!

Zondag werd ik om 8.00 wakker. Lange nacht met wat draaien en warmte maar wel heerlijk geslapen. Ik heb een waaier op mijn kamer dus dit maakt het iets wat aangenamer.

Na het ontbijt ging ik naar Mbuyu beach. Ik kreeg een sleutel mee zodat ik tussen de middag binnen kon want het hele gezin ging naar de kerk. Ik beloofde om volgende week mee te gaan maar had nu even relax tijd nodig.
Je wilt het gezin leren kennen en met ze praten maar de gehele dag is lang. En vooral omdat we elkaar pas net ontmoet hadden.
Eenmaal bij Mbuyu beach kwam ik Rebecca tegen die al hoopte dat ik hier zou zijn. We kletste. Rebecca legde uit hoe een telefoon kaart hier werkt en hoe ik deze op moet waarderen. En we hadden het over onze thuis situatie. 

Ook hadden we het over Rebecca. Ze is op eigen houtje naar Msambweni gekomen. Ze kende iemand die connecties hier had maar is dus helemaal buiten een organisatie om hier gekomen. Hier heb ik respect voor maar stiekem vind ik het ook wat onverstandig. Ze had geen verblijf plaats en moest dit dus ter plekke met de lokale bevolking regelen. Maar ze was er al 6 maanden en helemaal ingeburgerd. Ook het Swahili ging haar goed af en ik zag hoe leuk de bevolking hier op reageerde. Vastbesloten om dit ook te gaan leren.

Toen Rebecca alweer weg was kwam om 14.00 Nicole mij halen ze hadden mij 2 sleutels gegeven en konden dus zelf niet meer binnen. Ik ging mee en we kletste de rest van de middag op de veranda. Rebecca ondertussen ook weer aangesloten. Ik zie haar nu de komende week niet. En dan is ze na 1 week weg uit Kenya. Jammer maar helaas.
Ondertussen op de veranda bekijk ik de kinderen die spelen met de simpelste dingen. Voor Joseph wordt een "auto" gemaakt. Dit is een stok waar ze een deksel vast maken. Deze draait nu rond als je deze op de grond houd met de stok omhoog. Joseph rijd er blij mee rond... wat een wereld zeg.  
Op de veranda drinken de vrouwen thee en kletsen. Dit bevalt me wel. Al versta ik er helemaal niks van. Ze zijn zo vrolijk en lachen continue. Dat is dit volk toch wel, extreem vrolijk. Het is aanstekelijk.
In de late namiddag spelen Nicole en ik een spelletje later sluit Phoebe ook aan. Die erg begaan is met haar kinderen.
Nicole kende wel een spelletje met 2 stokken kaarten. Eenmaal uitgelegd was het pesten zonder pesten (dus geen 2 afpakken en 5 afpakken en beurt overslaan etc). Ik gok dat een Nederlander haar het heeft proberen te leren maar niet helemaal hierin slaagde. Ik heb ze nu geleerd dat ze bij de joker 5 moeten afpakken. Dit was een succes dus hopelijk kunnen we een fatsoenlijk potje pesten na 8 weken haha!
Ook vanavond ga ik na het eten naar mijn kamer. Ik leer het gezin zon stukje bij beetje beter kennen en dat is goed. Echter heb ik nog steeds die tijd voor mezelf nodig savonds en dat merk ik.

Ik heb mijn wekker op 8.00uur staan op maandag omdat ik weet dat Nancy mij op komt halen maar niet hoe laat. Phoebe is blij mij te zien en gaf aan dat Nancy er om 8.45 is dus mooi op tijd! Ik ben echter elke ochtend al eerder wakker door de warmte maar blijf dan stil op mn rug met mn gezicht in de waaier liggen!
We gaan naar het ziekenhuis! Spannendddd. We gaan hier te voet naar toe en dit is zo'n 15 min lopen. Een peulenschil maar door de hitte flink bezweet bij aankomst.
Bij aankomst ontmoet ik Peter de man van Nancy en dr. Stan van het ziekenhuis.
Peter is een man die alleen maar lacht met een prachtig blij gezicht. Je kunt hem niet aankijken zonder zelf te glimlachen.
Dr. Stan geeft aan dat ze kunnen gaan en hij mij mee neemt op rondleiding door het zkh. Peter en Nancy verbaast maar ik geef aan dat ik wel thuis kom waarop ze gaan.

We starten met een rondleiding. De eerste afdeling is kinderen dit legt hij nog uit. Hij doet zijn ronde bekijkt wat wonden. Er komen steeds meer mensen bij zijn. Dit zijn artsen in opleiding en vpk in opleiding. Hij stelt me aan hen voor. Dan gaan we door maar nu legt hij niks meer uit het is goed dat ik weet van de 5 verschillende afdelingen. Wel kijkt hij me af en toe aan en trekt me naar voren om mee te kunnen kijken het is namelijk met 11 professionals om 1 bed nogal druk. Ik kijk mijn ogen uit. Alle infecties liggen hier door elkaar heen want ja bijna elke wond hier heeft een infectie. Het stinkt en ziet er slecht uit. Soms geeft dr. Stan een compliment aan de co artsen maar meestal krijgen ze op een donder. Zo zag ik een wond die sinds de operatie niet meer verzorgd is en wonden die totaal verkeerd zijn ingepakt. Alles plakt vast en je trekt het zo weer open. En die kindjes maar schreeuwen. Hartverscheurend hoe de mensen er hier bij liggen. De vliegen vliegen boven ieders hoofd en de urine ligt op de grond. Overal zit familie en die moeten voor de patiënt zorgen. Alles gaat hier op zn dooie akkertje. Een meisje moest water en een bekkentje halen, dit duurde 5 min en toen had ze alleen 1 flesje steriel water. Geen bekkentje en het flesje moest nog open geknipt worden. Daar liep ze in haar slakkengangetje weer op zoek naar een bekkentje en schaar. Ik kon mijn lach bijna niet in houden terwijl het eigenlijk niet om te lachen is.

Ik ben maar 1.5 uur in het ziekenhuis geweest maar wat een beleving. Ik zag schotwonden en mensen die ter plekken dood gingen en niemand die er naar om keek. Urine op de grond en iedereen die er met een boog omheen liep.
De engelse vaktermen zullen nog lastig worden maar dit leer ik ook vanzelf.

Ik maakte kennis met de hoofd nurse. Ik begin om de labor department en ga dan zo alle afdelingen langs. Ik kan gewoon ruilen van afdeling en zelf bepalen hoe lang ik ergens blijf werken. Ik kreeg een rondleiding over labor (geboorte) 1 woord: heftig. Dit wens je niemand toe. Er lag iemand met weeen op een ijzeren tafel. Deze tafel stond in een soort douche hok zonder douche maar wel een volledig betegelde ruimte. Ik kan het met geen woorden beschrijven.
Verder is er geen airco in het hele ziekenhuis. Ja op het laboratorium en ik gok de OK! Maar verder wat ventilatoren en that's it!

Gauw naar huis en bekomen van deze bezichtiging. Daar aangekomen speel ik met Joseph en ga dan naar Mbuyu Beach.
Het is mooi hoe kinderen je begrijpen ondanks het verschil in taal.
Mbuyu beach is prachtig. Het strand. De natuur. Overal zie je dieren lopen onderweg er naar toe. Apen slingeren voorbij wanneer je aan het zwembad zit. Het is gekkenhuis en ik kan nog steeds niet geloven dat ik hier echt ben.
Het is een echt ouderwets vissersdorp. De houten bootjes (ja die je ook wel eens bij Expeditie Robinson ziet) worden hier gewoon gebruikt om te vissen. Ze vangen krabbetjes en ik gok zeewier.

Ze spreken hier swahili ook hier heb je weer 2 soorten van maar ik hoor het verschil nog niet. Maar de swahili woorden worden afgewisseld met Engels. Dit omdat de kinderen ook 4 dagen van de week Engels op school krijgen, de gehele dag en alle vakken.

Het eten is prima maar gewoontjes. Ze eten hier veel van die soort pannenkoekjes. 1e avond pannenkoekjes met bruine bonen. 2e avond aardappel met bruine bonen en pannenkoek. 3e avond droge spaghetti met 2 kippenpoten (nee niet die gekruide en mooie uit Nederland) hier zaten de pezen en stukken vet nog aan haha. Met een boullion soepje en een verse sinaasappel. Niks bijzonders maar goed te eten. Het brood is wat droog en hierop kan pindakaas of kersen jam. Thee wordt hier gedronken met gigantisch veel suiker. Ze snappen niet dat ik dat niet doe haha.

Vandaag naar Ukunda geweest met Nancy, Phoebe en Joseph! Hoppa in de matattoe! Lache gieren brullen die mzungu (blanke) in de mattatoe. Later in de tuk tuk. Ik kijk mijn ogen uit. Van alle kanten wordt er naar me gezwaaid en de bestuurder lacht hard.
Alles werd me uitgelegd en tot slot trakteer ik Nancy, Phoebe en Joseph op een lunch aan het strand van 40 thieves een hotel in Ukunda.

Oke het is een heel verhaal geworden. Maar omdat ik nog geen internet had moesten jullie even op me wachten.

Ik hoop dat jullie het leuk vinden om mijn verhalen te lezen. Geef even een reactie dat vind ik leuk!!!

Bye Bye, Rian!