LIEVE ALLEMAAL,

Nogmaals 100000000000x dank voor al die reacties. Blijf dit doen want ik vind het zooooo leuk!

Tevens denk ik ook dat ik daardoor zo uitgebreid blijf schrijven. Ik kan me namelijk nog scouting blogs herinneren dat ik er na enkele dagen mee op hield omdat ik gewoon geen zin meer had haha.

Mijn dank is dus groot! Daar gaat ie weer:

Donderdag had ik mijn eerste off day.
Ik zal jullie uitleggen waar het begon.

In de ochtend hadden we 2 bevallingen. We waren lekker bezig en de tijd vloog om tot 11.00uur.
Na 11.00uur was er niets meer te doen. Iedereen ging zitten. Zat op zijn of haar telefoon en af en toe werd er wat gekletst. Er werd continue in het Swahili gepraat en soms kreeg ik ze zo ver om even over te schakelen naar Engels. Maar dat was dan ook echt maar even. Het was eindelijk 14.00uur. Ik ging meteen naar huis. Deed vlug een wasje en pakte mijn spullen om naar Mbuyu beach te gaan. Hier heb ik vlug een duik genomen. Even alles van me af laten glijden.

Toen kwam ik Werner tegen de baas bij Mbuyu. Ik vroeg of ik even op het terras kon zitten om een boekje te lezen. Hij gaf aan dat dit vandaag nog kon maar dat het nu te druk is en ze er even de rem op moeten zetten. Even letterlijk naar het Nederlands vertaald: of ik voorlopig even niet kan komen.

Uiteraard heb ik hier begrip voor maar na zo'n dag als vandaag werd ik een drama queen. Wat moet ik dan. De dagen zijn al zo lang (dacht ik op dat moment). Savonds lag ik weer op tijd in bed en maakte ik een paar kaartjes open. Wantttttt mijn lieve mama heeft van een hele hoop lieve mensen kaartjes verzameld zodat ik iets te lezen heb wanneer het even tegen zit!
En nadat ik met Niels een lange tijd heb gevideo belt ben ik in slaap gevallen. Eindelijk deze dag was voorbij.

De volgende dag dacht ik waar maak ik me nou druk om. Rian pas je aan, aan de gebruiken in het ziekenhuis. En ga gewoon het weekend naar Ukunda of naar de zee in Msambweni. Ook hier kun je je allemaal prima vermaken.

Dus zo begon ik de dag positief. Vandaag was er een hoop te doen in het Ziekenhuis. Ik denk dat er wel 8 baby's geboren zijn. Waarvan 1 meisje van 20 weken oud en 1 jongetje met wat opstart problemen. Deze moest wat hulp met ademen hebben. Hij wilde wel maar het lukte niet.

Bijna de hele dag waren we druk. Iedereen werkte zelfs over. Terwijl ze hier eerder 5 minuten eerder weg zijn dan 5 minuten later.
Toen de dag afgelopen was kwam ik thuis. Rebecca en haar moeder waren aangekomen in Msambweni en kwamen even 'hey' zeggen.
Zondag gaat ze namelijk voor goed weg uit Msambweni.
Savonds heb ik een lange tijd met mama gesproken en een boek gelezen!

Zaterdag ochtend stond om 8.30uur Rebecca al in de keuken bij ons. American pancakes!!! Ze waren heerlijk.
Toen Leonard naar Mombasa ging met de Matattu ben ik gauw mee gegaan met hem. Ik stapte uit in Ukunda. Ging weer naar het 40 thieves hotel waar ik eerder deze week heb geluncht met Nancy, Phoebe en Joseph. Heerlijk in de schaduw gezeten. Vers fruit besteld en af en toe de zee in.

De zee is hier warmer dan het water waar ik me mee moet douchen, hoe vindt je die haha.

Ik zat een paar minuten in de zon. En ben goed verbrand. Jaaaa mam ik heb me goed ingesmeerd.
De zon is hier gewoon echt enorm sterk. Na een paar uur ging ik weer terug naar Msambweni. Ik hoefde maar 1x over te stappen van tuk tuk naar matattu. Maar welke matattu. Op de plek waar we de vorige keer opstapte waren er geen. De meneertjes van de matattu hielpen me enorm vriendelijk. Uiteindelijk mocht ik gratis mee rijden naar de standplaats waar ze wel zouden stoppen.
Toen ik dit Phoebe vertelde keek ze me aan of ik gek was. Ze geloofde me eerste instantie niet. Maar zag dat ik het meende. Het kost namelijk geen drol om met de Matattu mee te gaan (het is dan ook geen luxe vervoersmiddel maar toch). 60eurocent voor zo'n 30minuten rijden.

Terug aankomen in Sawa Sawa, Msambweni - Dat is namelijk hoe de wijk heet waar ik woon. Geen straatnamen en huisnummers nee gewoon een wijk en dorp haha - zijn er enorm veel aapjes! Hier hebben we zeker wel 1 uur naar gekeken en samen gekletst. Phoebe, Joseph en ik. Ik heb Rebecca snel een berichtje gestuurd omdat haar moeder zo graag de aapjes wilde zien en omdat ze toch al zouden komen want ze kwamen voor het diner.
Net op tijd want na enkele seconde nadat Rebecca en Sandy voor ons huis stonden waren ze weg.
Rebecca, Nicole en ik deden nog een spelletje Uno en toen gingen we eten. We kletsten wat na. Deze keer lag ik mooi wat later in mn kamer te chillen. Om 20.00uur pakte ik een douche en daar lag ik dan alweer. Maar dit keer was het heerlijk om even bij te komen in mn eentje.
Ik vermaak me tot nu toe goed buiten het werk om en daar ben ik echt heel blij om.

Op zondag kwamen Rebecca en haar moeder Sandy mij ophalen voor de kerkdienst. Ik wist nog niet waar deze was dus heel fijn om ook hier dadelijk alleen naar toe te kunnen lopen. Het is namelijk Rebecca haar laatste dag hier.

We sloten om 10.45uur aan. De prayers worden namelijk in het Swahili gedaan. Om 11.00uur begon het zang gedeelte. Dus ik zag nog net het laatste stukje van het gebed van Nancy (de vrouw van Peter, de pastoor). Wat een overtuiging en wat een stemgeluid. Deze mensen leven echt voor het geloof. Bijzonder maar ook wel heftig om te zien. Sommige waren zo hevig aan het bidden dat ik bijna dacht dat ze wel heel veel goed te maken hadden met god...

Er werd gebeden voor Rebecca die afscheid kwam nemen. En ook voor mij werd er hard op gebeden. Ik werd naar voren geroepen en kreeg ook het woord. Ik stelde me voor gaf aan dat ik in het ziekenhuis kwam werken. Sprak een gebedje uit en sloot af met het voorstel om de sunday school over te nemen van Rebecca. Zei deed dit namelijk altijd samen met een leraar. Nou de dag kon natuurlijk niet meer stuk voor deze mensen.
Er werd gezongen, zoooo vals heb ik het nog nooit gehoord, dat ik dacht dat ik er zelf ook wel bij kon staan.

Na de dienst sloot ik zoals beloofd aan bij sunday school. De kinderen waren ongelofelijk druk. Rebecca ging weg en er waren 2 nieuwe msungu's (ik moet nog steeds om het woord lachen).
In sunday school richten ze zich op het geloof. Leren en zingen ze over god onze heer.
Ook kleuren ze en leren ze wat basis onderwijs. Er zijn 2 klasjes die een beetje op leeftijd worden gesplitst.

Het hele complex waar ik was heet blessed camp/ action camp. Ook dit is een project van doingoood. De 2 vrijwilligers die bij mij verblijven vanaf half maart gaan hier werken.
De kerk was overigens ook geen kerk gebouw. Dit was gewoon een zaaltje met muziek installatie en een hoop witte tuinstoelen.

Toen sunday school rond 13.30uur was afgelopen werden we bij Peter op kantoor uitgenodigd voor lunch. Peter is de coördinator namens doingoood, weten jullie het weer...
We kletste en zo kon ik hem ook beter leren kennen. Erg gezellig.

Om 15.30uur kwam ik thuis. Bezweet uiteraard. Ik stapte onder de douche en ging naar het strand. Hier heb ik mn plait in de schaduw gelegd en ben ik heerlijk gaan lezen. Ik was zo'n 50meter verwijderd van het restaurant van Mbuyu Beach want om 18.00uur had ik hier een afspraak met Ineke en haar gezin. De oprichtster van doingoood.
Voor mijn vertrek was ik voor deze avond al uitgenodigd om aan te sluiten met het eten. Iets waar ik vooraf erg blij mee was. Ik had een week achter de rug kon nog even wat vragen stellen of aangeven waar ik tegen aan liep.
Het bleek ook praktisch. We praatte over leuke snorkel trips en marktjes die ik kan bezoeken. Ze probeerde zelfs al direct een snorkel trip te regelen met de vrijwilligers in Mombasa.
De volgende dag had ze een afspraak in het ziekenhuis met Peter en dr. Stan.
Ineke heeft al laten vallen dat ik een bedrag van exact €2200,- heb om te sponsoren (DANKZIJ JULLIE ALLEMAAL)!!!
Dr. Stan gaat hier voorzichtig mee om. Gaat er achteraan wat ze nodig hebben in het ziekenhuis (wat ze niet al standaard moeten inkopen, maar iets anders).
Dus dit wordt vervolgd. En afgesproken met Ineke dat ik met Peter de besteding van €150,- namens BEST VOORUIT zal gaan regelen voor Blessed camp. Ik laat aan hen waar het naar toe gaat als de kinderen er maar mede iets aan hebben!
Ook voor het ziekenhuis maakt het mij nier heel veel uit waar het naar toe gaat als ik het maar weet. We hebben met zijn alle zo ons best gedaan dat ik vind dat iedereen mag weten waaraan we hebben gewerkt!!!
Dr. Stan en ik hebben nummers uit gewisseld dus wordt vervolgd. Er bestaat zelfs een mogelijkheid dat het pas rond is wanneer ik vertrek. Dr. Stan weet hoe ze met geld om gaan en wil dat er van zo'n groot bedrag goede dingen worden gedaan. Ook willen ze niet over komen als een blanke die geld komt overhandigen maar dat er eerst wat werk gedaan wordt en over nagedacht wordt.

Ik heb er enorm veel vertrouwen in en ben enorm blij om te zien dat ze er zo goed mee om gaan.

Maandag ben ik overgeplaatst naar de afdeling Peadiatric ward. Kindergeneeskunde. Wat een leuke dag heb ik gehad. Ik deed mee de medicijn ronde. Als de dossiers te lezen waren had ik dit alleen gedaan haha.
Hielp mee met de infuus vervanging op de behandel kamer en liep mee met de arts.
Edit was de arts. Erg vriendelijk en toegankelijk dat zie je in Nederland niet zo. We kletsten nog wat over de grote verschillen van onze landen.
De vernevel ronde voor de long patientjes nam ik over. De slangen waren niet goed schoon gemaakt waardoor het vernevelen niet goed ging. Alles moest vervangen worden en toen werkte het weer.
Ondanks dat ik wat moest doordrukken om aan te tonen dat het niet klopte is het uiteindelijk opgelost.
De kinderen leken een leuke dag te hebben vandaag, want zon mzungu is natuurlijk wel heel speciaal he...
Zuhra was de vriendelijke student die me hielp deze dag. Ze was een beetje zoals ik. Niet op haar mondje gevallen en kletste honderduit haha. Zo vertelde ze dat ze niet kon zwemmen... ohja dacht ik meteen. Dat is ook al niet vanzelfsprekend.

Zo loop je iedere keer weer ergens tegen aan zodat je denkt ohja wat hebben we het toch goed.

Thuis gekomen deed ik weer de was en ging ik douchen. Wat ik standaard doe na het werk of ook maar het kleinste beetje inspanning.
Na afloop vlug op een stoel op de veranda aangezien het daar lekker waait anders zweet je weer voor je er erg in hebt.
Betty kwam thuis. Dit is een meisje van 9jaar die ook bij ons woont. Al bijna heel haar leven echter was ze weg tijdens mijn eerste paar dagen en afgelopen zaterdag kwam ze geloof ik thuis en leerde ik haar voor het eerst kennen. Een heerlijk druk kind. Praat uitstekend Engels en praat ook net zoals mij honderduit haha.

Betty en Joseph zijn de beste vrienden. Ik was aan het lezen op mijn ipad toen ze er bij kwamen zitten. Ik opende de foto's die er op staan. Famtastisch vonden ze dat. Mijn familie stond er op maar ook een hoop varkens van papa zijn werk. Joseph vond de varkens het allerleukst. Hij lag helemaal in een deuk van het lachen en de ipad moest om de haverklap naar achter doorgegeven worden naar papa Leonard en mama Phoebe die er na verloop van tijd natuurlijk ook nieuwsgierig bij kwamen zitten. Opa met zijn as kruisje van afgelopen as woensdag was natuurlijk ook fantastisch voor deze gelovige familie!

Nog een leuk weetje voor ik af ga ronden. Ik ben er afgelopen zaterdag ook achter gekomen dat Nicole dus helemaal geen dochter is van Phoebe maar een nichtje. De dochter van de zus van Phoebe. De moeder van Nicole studeerd in Duitsland en zal hier een baan gaan zoeken. Nicole maakt eerst haar school af en gaat dan ook naar Duitsland. Heftig toen ik dit hoorde. Maar wel doodnormaal hier. Iedereen past op elkaars kinderen. Zo hoort het gewoon.

Ik lig nu al een tijdje in bed. Wilde perse mijn blog vanavond nog online door alle indrukken die ik anders weer zou vergeten misschien.

Ik GENIET hier extreem en ben enorm dankbaar dat ik dit mee mag maken!

Veel liefde vanuit Kenia ? Rian.