Waar zal ik beginnen. Nu 4 dagen op Paediatric ward en weer veel gezien. Ze zijn hier van een paar maanden oud tot 6 jaar oud op dit moment. Over het algemeen zijn ze hier tot maximaal 12 jaar.

Ik schrijf dit terwijl ik op de afdeling zit. 11.30uur. De studenten doen wat huiswerk en ik kijk en help af en toe mee met mijn gebrekkig Engels wat betreft de medische begrippen.
Na de medicijn ronde zouden er klinische lessen zijn die door de studenten worden gegeven. De medicijn ronde is al zo'n 2uur klaar haha...

Gisteren is er een jongetje van 5 jaar overleden. Zeer plotseling. Zijn lever hield er mee op en niet heel snel daarna de rest van zijn kleine dunne lichaampje. Het zag het maar triest uit. Heel de ochtend zijn ze bezig geweest met beademen en reanimeren.
Ze hebben hier geen monitoren die alles in de gaten houden. De studenten gaven aan dat ze dit erg slecht vinden. Ook werd de jongen niet naar een ruimte gebracht waar ze dit wel hebben. Hij bleef gewoon in de ruimte liggen met alle andere kinderen. Een klein gordijntje er om heen maar nog stonden er pottenkijkers. Tussen alle artsen door te kijken. Ik was met een IV infuus bezig toen ik wist dat hij was overleden. Er slaakte een schreeuw van onmacht door de afdeling en ik hoorde gehuil en geschreeuw. Dit was de familie van het jongetje.
Zo'n uur na zijn dood kwam de familie het lichaam (dat opgerold was in een kanga, draagdoek) ophalen. Het had al die tijd op de behandeltafel in de behandelkamer gelegen. En hier werden ondertussen nog steeds kinderen behandeld. Af en toe wordt het lichaam verplaatst omdat er een kind bij moet zitten. Bizar om te zien.

Ook heb ik 2 dagen een jongetje van 2 jaar oud verzorgd. Hij heeft kokend water over zijn lijfje gekregen. Een wond op zijn buik benen. Kleine wondjes op zijn voetjes. Op zijn rug en tussen zijn billetjes. Het is zo'n triest gezicht. Maar wat is het een bikkel. Geeft geen kik tijdens de wondzorg. Terwijl het verband toch dagelijks los geweekt moet worden met water.

Dan kan ik het extreem schattige meisje van 5 jaar oud niet vergeten. Wat wordt ze blij als ze mij ziet. Ik heb al veel bijzondere reacties van kinderen gehad. Binnen maar ook vooral buiten het ziekenhuis. Maar dit meisje slaat alles. Ze is in het begin nog wat verlegen maar zojuist kwam ze naar me toe en gaf mij een knuffel. Iets wat de andere kinderen nooit gedurfd hebben. Ze heeft het Nefrotisch syndroom en is erg ziek. Dus ik ben blij dat ik haar 4 tot 5 dagen in de week een glimlach kan verzorgen.

Het Msambweni Hospital is een ziekenhuis voor de armste van de armste mensen heb ik me laten vertellen.
Dat is ook wel te zien aan de mensen. Ook het gebouw is triest. Wel wordt er gebouwd en uitgebreid.
Zo ben ik ook op de dialise afdeling geweest. Deze ziet er zwaar goed uit. Mooi geschilderd. De vloer is netjes en er hangen gordijntjes. De bedden zijn elektrisch (ik gok de enige in het hele ziekenhuis). En de bedden zijn gedekt met lakens (op de andere afdelingen doet familie dit). Deze afdeling bestaat nu 1 jaar.
Je ziet dat ze willen uitbreiden maar zoals ook de verpleegkundige aangeven de afdelingen die al bestaan wordt niet meer naar om gekeken. Hier geven ze geen geld aan uit. Ik hoop enorm dat onze €2200,- daar een steentje aan kan bij dragen.

Ik merk dat de studenten veel moeten weten en iets breder geschoold worden dan in Nederland. Dat is ook niet gek. Hier doen ze een bevalling en hechten ze. Wie weet wat nog meer.
Wel mis ik empathie en sommige praktijk skills.
Ze prikken hier de kindjes helemaal lek voor een IV infuus. Het is zo zielig om te zien. Als ze alle voetjes armpjes en handjes 5x gehad hebben wordt de IV op het hoofdje geplaatst. De kinderen zijn inmiddels zo bang dat ze met man en macht tegen het bed aan gedrukt moeten worden omdat het anders weer niet lukt.
Ook wanneer een medicijnen door de IV gespoten worden wordt dit niet na gespoten met NaCl.

Ik vermaak me op deze afdeling goed omdat de mensen hier ook geïnteresseerd zijn in mij ipv dat het alleen maar vanuit mij komt. We kletsen veel. Zo vragen ze soms uit het niets of ik de apotheek al heb gezien. En vragen ze of ik mee wil.
Zo werd ik mee genomen naar de dialyse door Zuhra en gaf ze aan om maandag de ICU (intensive care unit) te laten zien.

Zo hebben ze me nu ook precies uitgelegd welke afdelingen er zijn:

- Labour ward (Deel van de kraamafdeling waar de geboorte plaats vind)
- Maternity ward (Kraamafdeling)
- Female ward
- Male ward
1. Chirurgische afdeling
2. Medische afdeling
- Paediatric ward (Kindergeneeskunde)
- Renal ward (Dialyse)
- ICU (Intensive care Unit)
- MCH (Mother Child, dit is poli klinisch voor tijdens en na de bevalling)
- Out patient (Poli klinisch met high potention voor na een operarie)

Ondertussen is het vrijdag avond en lig ik op bed. Ik ben verbrand vandaag. Vannacht heeft het geregend en was het overdag nog wat bewolkt. Uiteraard kun je dan nog steeds verbranden.
Ach wordt wel weer bruin zullen we maar zeggen he.
Maar wat een weer vannacht. Onweer, bliksem en zo veel regen heb ik nog nooit gezien. Best angstaanjagend. De elektriciteit viel uit maar deze sloeg aan het begin van de vroege ochtend weer aan.

Ik heb gelachen vandaag. Oprecht. Hardop. Het was niet netjes van mij en niet gepast maar het floepte er uit voor ik er erg in had. Ik kwam een lilliputter tegen. Ja ja een echte Keniaanse lilliputter. Nu ik het op schrijf begin ik weer te grinniken.
Soms moet ik er even aan herinnert worden dat sommige dingen niet anders zijn maar gewoon zoals bij ons in Nederland.
Het doet me steeds minder al die zwaaiende mensen en de mensen die me willen groeten of zelfs aanraken. Maar deze kleine meneer was zo enthousiast aan het zwaaien dat ik voor ik het door had dus ook zo enthousiast terug aan het zwaaien was haha.
En jullie zullen wel denken waar heeft ze het nou toch allemaal over het is ook maar een mens.
Haha ja het is totaal niet bijzonder maar ik heb gelachen en deze meneer maakte mijn dag enorm vrolijk!

Zo zijn er wel meer van die kleine dingen.
Phoebe heeft vanavond mijn rug ingesmeerd. Pfoe wat brand die. Ik gok dat je er een eitje op kunt bakken zo warm. Wat moest ze lachen toen ik met mn rode kop kwam vragen of ze me in wilde smeren na het douchen. Want ja daar kan ik niet bij.
Jullie zullen wel denken waarom is dat zo grappig. Maar deze mensen hebben helemaal geen lekkere rituals body lotion om zichzelf mee in te smeren...
Ze vroeg meteen of ik pijn had en werd erg bezorgd een geboren moedertje.
We lachte en Phoebe was allang blij dat ik haar om hulp vroeg. Dit doe ik namelijk niet, ze maakt het zichzelf al zo druk de hele dag.
Vanmorgen wilde ik bijvoorbeeld mijn lakens wassen van het bed. Deze werden direct uit mijn handen gegrist. "That's my job" zei ze. Waarop er dus nieuwe lakens kwamen op mijn bed, mijn kamer gepoetst werd en prullenbak geleegd werd. En ik wilde alleen even mijn lakentjes wassen...
Ja ja ik hoor jullie denken, ze komt nog verwender terug dan ze al was haha.

Vandaag dus weer lekker relaxt aan het water gezeten.
En zojuist stond er dus een aangename verrassing op me te wachten. Een heerlijk visje gebakken op een bordje.
Phoebe was gisteren vis aan het bakken wat heerlijk rook en dat zei ik dus ook tegen haar.
Wat een lieverd is ze ook!
Wel zat ik even te kijken hoe ik deze toch ging ontleden maar dit ging verrassend goed ik kon het malse visje zo uit elkaar halen zonder de graatjes op te eten. Zie mijn album met fotos voor het visje haha, z'n staartje zat er nog aan en bedenk er even bij dat deze vanmorgen nog in de zee zwom. Ik woon in een echt vissersdorpje namelijk.

Geloof me er is nog zo veel meer wat ik jullie moet vertellen maar ik moet ze in het vervolg meteen even op schrijven, zodat ik ze niet vergeet.

Maar iedere dag heb ik nog meerdere keren de gedachte: "WAT HEBBEN WE HET TOCH GOED"!!!

Liefs, Rian.