Lieve allemaal,

Maandag ging mijn laatste blog online en ik begin nu al (dinsdag middag) met schrijven. Gistermiddag lekker met Joseph "gespeeld". Ik zal een leuke foto bijvoegen. Wat een heerlijk kind. Ik lag op bed wat bij te komen toen ik Joseph rennend over de gang hoor roepen: "Rian Rian Rian Rian". Meestal wacht hij namelijk netjes op een reactie voor hij mijn kamer binnen komt en zo ook die middag. "Jaaaa Joseph" en hij begint zijn kinder verhaaltje in het swahili. Klimt ondertussen op mijn bed waar ik nog steeds lag en hij ploft op mijn buik en blijft zo vervolgens 10 minuten zitten. Dan verdwijnt hij en komt nog geen 2 minuten later terug met een zakje chips en springt weer op me zoals de 1e keer. Ik lach me ziek om dit jochie. Het mooie is ook dat hij altijd zijn eten deelt. En niet eens met tegen zin. Hij doet het uit zijn eigen en stopt het al in je mond voor je er erg in hebt. En zo zitten we dan nog eens 10 minuten samen het zakje chips te eten. Ik lig. Joseph zit en geeft zichzelf en mij om beurten een chipje haha.
Vlak voor dat ie bedacht dat het weer genoeg was geweest en hij lang genoeg had gezeten kreeg ik nog een dikke knuffel. Nee niet zo'n slap armpje nee ik werd bijna dood geknuffeld en toen rende hij mijn kamer weer uit.
Later hoor ik van Phoebe dat hij dus niet gewoon om een zakje chips kwam vragen nee hij kwam een zakje chips vragen omdat hij die met Rian op wilde eten, hoe schattig is dat...
Phoebe dacht dat het een grapje was maar kwam na een tijdje toch maar eens kijken waar die herrie vandaan kwam haha. Ook phoebe kon er enorm van genieten en daar zaten we dan met zijn 3e.

Ik het begin sliep ik zo goed maar nu kan ik dus voor de zoveelste keer niet slapen. Terwijl ik dood op ben savonds. Ik dacht eerst dit ga ik niet in mijn blog vermelden. Maar toch wel het duurt nu al een week en ook dit maak ik mee. Ik kan niet in slaap komen en wordt meerdere keren op een nacht wakker. Ik blijf maar draaien en krijg last van mijn rug. Ik kijk enorm uit naar een tijdelijke andere slaap plek en omgeving. Ik kan me op dit moment heel goed voorstellen dat mensen gillend gek worden van te weinig slaap.

Vanmorgen voor het eerst in de regen naar het werk gelopen. Is de regenjas niet voor niets mee. Er is maar 1 weg naar het zkh. Dus iedere dag groet ik weer dezelfde mensen. Vandaag werd ik blij verrast. Hoorde ik nou mijn naam? Ja er werd meerdere keren Rian geroepen van de andere kant van de straat. Ik stak over, kon het door de regen niet zien. Het waren de aardappel dametjes van een paar dagen geleden. Hier had ik met mijn collega's gegeten. ZE WISTEN MIJN NAAM NOG? Wat vereerd was ik!!!

De laatste dag op paediatric ward. Er is een erg schattig jongetje van zo'n 2 jaar oud. Timothy. Hij zwaait en lacht iedere dag naar me. En vandaag kwam hij bij me zitten. Legde zijn hand op mijn hand en zei verder niets. Als Mzungu ben je heel bijzonder voor die kindjes.
Ik gaf hem mijn naam kaartje. Fantastisch vond hij het. En ik liet hem in mijn notitieblokje "kleuren". Foto's zal ik online zetten. Toen moest ik naar huis wat een leuk einde van de laatste dag op deze afdeling!
Ik liep met een collega mee. Die vertelde dat Timothy helaas nooit naar school zal gaan. Zijn moeder is psychisch ziek en kan dit niet betalen. Timothy is verwaarloost dat wist ik wel, want door slechte hygiëne zit hij onder de huid infecties. Maar dat er veel kinderen niet naar school kunnen wist ik ook wel maar dan komt het opeens wel dichtbij, slik.

Ook een mooi einde van deze dag op paediatric. Het jongetje met de brandwonden over zijn hele lichaam. Hij doet het zo goed. En het geneest erg goed. Fijn om te zien. Ik vroeg aan de arts waarom hij nu niet naar huis mocht. Deze gaf aan dat hij nog oefeningen moet doen met zijn rechter beentje. Deze gebruikt hij nu namelijk niet omdat dit te pijnlijk is voor hem. Ik vroeg of hij dan niet poliklinisch geholpen kon worden waarop de arts moest lachen. Ik voelde me wat vernederd maar goed. Wat blijkt. 9 van de 10x komt de familie dan niet meer met het kind terug voor de behandelingen.
Weer wat geleerd.

Oke en dan maak ik ook nog dagelijks kennis met een hoop andere professionals. Vandaag langere tijd met een diëtiste gepraat. Maar wat een slappe handjes krijg je van die lui. Man of vrouw maakt niets uit een stevige handdruk zit er niet in hoor haha.

Na het werk liep ik door naar Peter die in zijn kantoor was op Blessed camp. Hij had een meeting met Nancy, James (ook van de kerk) en Leonard. Ze hadden wat vragen.
Of ik morgen tijd heb om met James en mijn sponsoring van Bestvooruit te gaan shoppen voor spullen voor de kerk. Dit heb ik dus morgen om 8.00uur haalt James mij op. We gaan namelijk naar Mombasa. Er moet nog veel meer gekocht worden dus we maken er een uitje van.

En of ik donderdag mee geiten ga kopen voor blessed camp. Ik kan helaas niet maar ik gaf aan dat ik dit wel wil dus plannen we hier nog een andere datum voor. Peter legde namelijk uit dat dit een markt is met nog veel meer dieren. Ook moet ik dan de geiten injecteren en vast houden achter in de auto. Nou net iets voor dit boerinneke haha. Iedereen lag in een deuk omdat ze mij (het zustertje want ik had mijn witte jasje nog aan) al zagen zitten achter in de auto met de geiten haha. Wordt dus nog vervolgd.

Ook krijg ik nog een rondleiding over blessed camp. Het is namelijk meer dan een school en een kerk. Er zit een naai atelier een moestuin een kliniek met verpleegkundige en een klein dorpje op het terrein.
Zondag komen Wim en Anita de 2 nieuwe vrijwilligers. En ik heb aangegeven dat we die rondleiding mooi met zijn 3e doen dan. Peter heeft het namelijk al zo druk!
Ineke gaf aan dat in de toekomst Nancy onze contactpersoon zal worden ipv Peter.

Na afloop dacht ik, ik doe eens ruig, en loop de korte route terug. De korte route gaat langs de huizen af en niet over de weg. Maar alles lijkt hier op elkaar. Dus je raad het al... bijna verdwaald. Wel een lache route. De aapjes sprongen over me heen van boom naar boom. Daar liep ik midden in het dorp. Toen zag ik de buurvrouw. Ze lachte zich rot want ik schrok net op dat moment van de zoveelste aap die enkele cm boven mijn hoofd voorbij sprong. Leuk joh als die mzungu's schrikken van die wildernis hier haha.

Ik was nog geen seconde thuis of de (andere) buurman kwam al wijzend naar mij toe. "Dokter dokter" zei die. Nee sister gaf ik aan, zoals ze hier een vpk noemen. Nou ook goed gok ik want hij ging al uitgebreid zitten en trok zijn broek omhoog. Ik zag het al een flinke knie. Het was vocht. Als een gek stond ik aan hem uit te leggen dat hij offff moest bewegen offff zijn been omhoog moest houden. Bewegen kon niet want dat doet "auw" zoals we als 2 kleine kinderen aan het communiceren waren. Voor de zekerheid liet ik Phoebe hem nog wat advies geven. Wat bleek. Hij was al in het ziekenhuis geweest... hier gaven ze aan dat er niks aan de hand is. Daar sluit ik me bij aan want het was minimaal. Wel heeft deze meneer pijn maar wat wil je op zijn leeftijd. Ik schat hem toch ook al zeker 80 jaar oud.
Zwachtelen kennen ze hier niet maar ik heb beloofd om te kijken of er iets te verkrijgen valt bij de apotheek als het na 1 week niet minder is.

Ondertussen is het donderdag 18.00uur en ben ik aangekomen bij Kate in Mombasa hier blijf ik bij Mieke en Jacobiene slapen om morgen met Jacobiene op safari te gaan.

Ik ga weer verder bij de woensdag! Afgelopen dagen namelijk veel gezien en gedaan.
Wat een lange dag. Om 8.00uur vertrok ik met James in de matattoe naar Ukunda. Hier werden we opgehaald door Phillipe en Nancy en met zijn 4e gingen we naar Mombasa. Op pad voor stoelen voor in de kerk van blessed camp. Dit is de sponsoring namens Bestvooruit! Fantastisch leuk want nu kan iedereen gewoon zitten en zullen er ook meer bezoekers komen. Na 3 winkels eindelijk de buit binnen. 41! Stoelen!!!!! Zie foto's. Wat een mooie belevenis was dit. We hadden namelijk meer boodschappen te doen. Zoals behang kopen en naar de bank. Alleen al in de auto zitten was een feestje. Het is een hele rit. Langs dorpjes en door de grote drukke stad. Met de ferry over het water. Ik kijk mijn ogen uit. Ondertussen zijn we al wel 500000 stoeltjes voorbij gereden haha. Maar in de stad zijn ze gewoon stukken goedkoper.
Ondertussen verteld Nancy mij vanalles. De gekke namen van alle dorpjes die we voorbij rijden. Dat Kwale (wat overal vermeld staat) de provincie is. Waar de grens van de north coast en south coast ligt. Dat Kwale ook een stadje is waar het gouvernement gebouw is.
Nancy en ik hebben hard gelachen vandaag. Ik was weer eens een celebrity. Iedereen sprak ons aan en riep iets naar ons. In de winkels vroegen de mensen zonder blikken of blozen om mijn nummer. En keken ze raar op als ik aangaf deze niet te geven aan voor mij vreemde.
Het is dus zeker niet altijd leuk om een mzungu te zijn. Zo moeten we regelmatig meer betalen omdat ik er bij ben zo ook voor de ferry waar we met de auto op moeste. Ik heb ze dus maar getrakteerd op een pizza voor op de terug weg! En wat een terug weg was dat haha. Dubbel gevouwen tussen alle stoelen gingen we weer terug naar Msambweni. Hier hebben we de spullen afgezet. 2 jongens begonnen meteen met behangen en Nancy wilde nog even wachten om te zien of de eerste 2 banen wel netjes recht gelijmd zouden worden. Ondertussen haalde ik de gordijnen van de muur af. En natuurlijk kan alleen mij dat overkomen, wat zat daar tussen... EEN VOGELSPIN! Ik gilde het uit. Nancy lag op de grond van het lachen en ik janken van de schrik. Want Nancy had nog geen enkele Nederlander ontmoet die spinnen niet eng vindt. Achteraf hebben we er gelukkig hard om gelachen maar dit was NIET leuk!

Savonds gingen we naar Ukunda. Eerst langs het hotel waar ik die nacht zou slapen. En daarna naar Peter en Nancy hier mochten phillipe en ik blijven eten. Weer typisch Keniaans. Rijst met vlees en een soort kool. Het was gezellig. We kletste over het ziekenhuis. Hoe ik het daar vind als vpk vrijwilliger. Ik ben eerlijk geweest en gaf aan dat ik in het begin hoopte om meer te kunnen betekenen. Ook gaf ik meteen aan dat er niets geregeld is en ik zelf overal achteraan moet en dat ik dit betreur voor de komende 2 studenten. Zei komen namelijk hun stage hier doen... Peter gaf direct aan dat ze hier iets mee gaan doen en dat hij het leuk zou vinden om nog van mijn hulp gebruik te maken binnen blessed camp. Zo ga ik dus al volgende week helpen in de kliniek. Maar kan ik ook mee lopen binnen het schooltje. Ik voelde me gehoord en vond het enorm gezellig. Had echt een top dag gehad. Lekker een keertje wat anders! Ondanks (nogmaals) dat ik veel leer en zie in het ziekenhuis en ik het een fantastische ervaring vind.

Netjes met de auto werd ik afgezet bij het hotel ondanks dat het maar zo'n 400 meter is... dat zegt genoeg. Ze zijn erg voorzichtig in het donker.
Mijn 1e indruk van de kamer was goed maar toen ik daar aan kwam was het toch even slikken. Het enige voordeel ik had een schoon bed maar dat was ook het enige dat schoon was. Wc en douche waren erg vies. Douche werkte niet en er waren allemaal spinnen. Nou heb ik het wel geprobeerd maar ik voelde me niet schoon. Uit nood heb ik me aan de wastafel gewassen en het water over me heen gegooid. Het was zo nat in de badkamer dat ze het nu wel moesten poetsen haha. Met afdrogen zag ik dat de handdoek gewoon zwart was! Dit kwam door al het stof en de uitlaatgassen in de stad. Bah wat was dat vies. Na weinig slaap: vieze klamboe om me heen. En de wekker op 5.30uur nadat ik er om 23.30uur in lag. Werd ik om 6.00uur opgehaald althans dat is zonder het "Brabants halfuurtje" haha om 6.30uur waren ze daar dan eindelijk. Nancy en Philippe. Doorgaans meestal op tijd dit was de eerste keer dat ik dit mee maakte.

Op naar Mombasa. Hier kwam ik om 8.00uur aan bij blueroom een restaurant. Hier werd ik afgezet en om 8.30uur opgehaald door Kate (de coördinator in Mombasa voor de vrijwilligers van doingoood)! Maar niet voor ik eerst heerlijk had ontbeten. Vers fruit met yoghurt en thee... wat kan ik daar van genieten na al die boterhammen met jam of pindakaas haha.
Kate bracht me direct naar het baby life rescue centre. Hier werkt Jacobiene. Iets na ons kwam Jacobiene. Ook vrijwilliger vanuit Nederland. En met haar heb ik de hele dag mee gelopen.

Wat een belevenis. In dit huis staan de kinderen allemaal geregistreerd voor adoptie. Soms gaan er kindjes weg en soms komen er weer kindjes bij. Soms zijn ze gevonden omdat ze dus ten vondeling zijn gelegd of worden ze direct na de geboorte door de moeder geregistreerd.
Nou allereerst was het echt een top dag. Hard gewerkt en fantastisch om die kinderen blij te zien. Maar wat een afschuwelijke situatie zeg. Kinderen worden geslagen (ja ook zonder dat ze ook maar iets "fout" doen). En het woordje liefde kennen ze daar al helemaal niet. De kinderen hebben allemaal groei achterstanden. Zo gaf ik een jongetje van 7 maanden eten en die zag er uit als een jongetje van 2 maanden.

Savonds lekker met zijn alle gegeten een heerlijke douche gepakt en vannacht geslapen als een roosje. Ik had het nodig! Nu staan we te wachten op de chauffeur die ons op komt halen voor de safari. Al ruim 45 minuten te laat. Maar dat mag de pret niet bederven. Vandaag ga ik op SAFARI!!

Luitjes bedankt weer en mijn volgende blog zal gaan over de safari!

Veel liefs Rian!
Ps. Vandaag 4 weken geleden vertrok ik met het vliegtuig naar dit fantastische land. Over 6 weken sta ik weer met beide voetjes in NL.