Lieve mensen, ben ik weer. Alles gaat zijn gangetje. Ik heb hier mijn ritme gevonden en merk dat ik daardoor wat minder te schrijven heb.

Het blijft nog steeds zo enorm bijzonder allemaal.
Maar het einde is nabij en dat merk ik aan alles. Ik slaap onrustiger en ben aan het aftellen. Ondanks dat ik hier aan de andere kant ook helemaal niet weg wil.
Ik mis Niels en heb soms een humeurtje.
Maaaaar nog steeds maak ik leuke dingen mee.

In mijn vrije dagen kan ik me goed vermaken. Die dagen voelen ook echt als vakantie. En dat komt ook door de prachtige stranden en het mooie weer hier. Een van de redenen waarom ik voor dit project had gekozen. Een goeie zet dus.

Echter begint het warme weer (en misschien ook wel het komende afscheid) me zwaar te vallen. Ik ben duizelig als ik op sta. En heb nu al meerdere dagen flinke hoofdpijn. Ik drink voldoende water mensen, dus dat is het niet.
Ondertussen ook al zo'n 7 kilo afgevallen dus dat ik in een totaal ander klimaat en wereldje zit is wel weer duidelijk.

Ook geniet ik van mijn vrije tijd met Wim en Anita. We gaan lekker naar het strand of ergens wat drinken. Maar ik merk wel dat ik nu ook weer moet wennen aan de aanspraak. Ik was zo op mezelf gericht en nu wordt er continue tegen me gepraat. Ik ben rustiger geworden.

Nicole krijgt donderdag vakantie en Betty heeft al vakantie. Afgelopen weekend een lang weekend dus we spelen nu ook meer met de kinderen. Dit is fijn zo in mijn laatste week.

Afgelopen zondag was het weer zondag school. Ze zijn er hier erg goed in om je voor het blok te zetten. Ze geven hun eigen werk uit handen maar dat is niet de bedoeling van mijn vrijwilligerswerk. Ik doe liever de dingen waar zij niet aan toe komen. Echter was dit de een naar laatste keer. Het was weer een ramp haha. De kids luisteren totaal niet en hebben weinig tot geen respect. Shout out naar alle leraren, en al hun geduld. Maar ik doe het niet meer haha. Afgesproken dat ik volgende week bij mijn afscheid wat lekkers mee neem en met Nancy bij de kleintjes mee help.
Pasen werd hier trouwens niet speciaal gevierd. Er werd in de klas aandacht aan besteed maar de dienst at church was het zelfde als normaal. Er was lang weekend voor de meeste maar verder geen paaseieren zoeken of een paashaas haha.

Maar voor mij gewoon werken op maandag. Al leek het alsof mensen opeens niet meer ziek zijn als het Pasen is...
De afdelingen waren gewoon gevuld maar verder kwamen er geen tot extreem weinig mensen naar de EHBO of op bezoek.
Apart om te zien aangezien de EHBO dagelijks flink gevuld is.

In de middag ben ik met Anita en Beatrice naar een dorpje verderop gegaan.
Beatrice gaat namelijk een jurk voor ons maken.
Beatrice is 35 jaar oud, zingt in het koor van de kerk en doet vrijwillig de zondag school. Verder is ze lerares op blessed camp. Hiermee verdient ze 4000 keniaanse shilling per maand. Omgerekend is dit 37 euro!!!!!!
En hier kan ze precies haar huur mee betalen. Met wat extra bijverdienste probeert ze brood op de plank te krijgen voor haar en haar dochtertje Faith. Onder anderen door wat naai klusjes te doen.
En zo kwam ik op het idee om haar een jurk te laten maken. Of het wat wordt ben ik nog benieuwd naar haha maar dat geeft niet, het is voor een goed doel.
In het verleden heeft ze van een blank stel een naaimachine gekregen. Dit zag ze als een geschenk van god en toen wij vroegen hoe ze het hoofd dan zo boven water kon houden gaf ze aan dat god haar daar bij hielp.
En zo werd haar gedachte bevestigd want god had nu ook ons gestuurd aldus Beatrice.

Zo zie je maar wat het geloof (welke dan ook) voor de mensheid kan betekenen. En hoe het mensen overeind houd/helpt.
Ook zoiets prachtigs wat ik hier heb mogen aanschouwen. Want zo geef ik Beatrice als voorbeeld maar zo kan ik er nog wel 10 op noemen die het brood met kleine klusjes op de plank moeten krijgen en zo net wel of niet rond komen. Voor hun is het geloof dan nog het enige wat ze overeind houd. En door deze mooie community is ze ook geleerd om elkaar te helpen.
Zo ga je altijd naar je eigen mensen toe voor hulp.
Zo doe je je boodschappen niet in de stad maar bij de lokale kraampjes.
En mats je elkaar als je niet het volledige bedrag kunt betalen voor het vermaken van dat ene jurkje. "Dat komt nog wel eens".
En zo mats je als school dat ene gezin dat geen geld heeft voor schriftjes en een potlood voor hun kinderen. (Een van de vereiste als een kind naar school gaat).

Vandaag ben ik ziek thuis gebleven. Hoofdpijn. Zoals ik al aangaf begint de hitte (en misschien de spanning) aan me te knagen. Laat die vakantie maar komen en ik kijk er naar uit om mijn lieve pap en mams weer te zien.
Ik voel me nu weer prima dus mooi op tijd naar bed en morgen weer aan de slag.

Ook nog even een shout out naar mijn lieve vriendje, familie en lieve vriendinnen. Heel fijn dat ik in de tijd leef waar video bellen bestaat. Zo zie ik papa zijn gekke gezicht regelmatig en de mooie lachjes van mijn vriendinnetjes.
Ik ben zo trots op jullie!

Maar het leukste is nog wel het video bellen met opa en oma!!!

Tot snel allemaal!

Liefs Rian.