Lieve luitjes, daar ben ik weer.
Met mijn een naar laatste blog voor ik pap en mam zie.
Dat horen jullie goed. Er komt sowieso nog een afsluiting.

Woensdag heb ik mijn laatste dag in het ziekenhuis gehad. Op alle afdelingen heb ik gedag gezegd en op paediatric ward (de leukste in mijn ogen) nog wat snoepjes voor de kinderen achter gelaten.
Hier viel het afscheid me niet zo zwaar. Ik heb me hier op ingesteld en had al afscheid moeten nemen van de vollega's die me dierbaar waren.
In de namiddag had ik op blessed camp afgesproken met Wim en Anita. En Jimmy, hij woont in het dorp en zingt in het koor van de kerk. We gingen oefenen met zingen want a.s. zondag gaan "de mzungu's" een liedje zingen in church. Ohh wat zullen de mensen dat geweldig vinden.

Donderdag zijn we vroeg opgestaan om pannenkoeken te bakken. Dit was het idee van Wim en Anita. Voor alle kinderen op school. 60 kids en 20 staff die er rond loopt. Dus 100 pannekoeken. En die moesten om 9.30uur op blessed camp zijn. Wim en Anita startte daarom om 6.30uur met bakken. Ik daar in tegen had het weer goed bekeken. Mijn wekker ging om 7.00uur haha. Anders zouden we elkaar toch maar in de weg lopen.
Ik maakte voor iedereen ontbijt en bakte de laatste pannenkoeken.
Wat waren de kids blij. Voorheen kregen ze de hele dag les en tussen de middag was er een lunch programma vanuit doingoood geregeld. Echter is deze gestopt. Waarom is ons niet helemaal duidelijk. Maar nu komen de kinderen nog maar halve dagen naar school.
Deze middag kregen ze ook vakantie dus het was dubbel feest. De kinderen waren dit keer rustig en er was dicipline (dit zijn trouwens andere kinderen dan sunday school).
Na afloop werden we bedankt met een lied dat opgedragen werd door alle klassen samen. Erg leuk om te zien!

Vrijdag was ik vrij en ben ik lekker naar Ukunda geweest. Ook heb ik boodschappen gedaan voor heel het huis. Want de hoog nodige boodschappen waren niet meer bij de kleine kraampjes in ons dorp te krijgen. Bepakt en bezakt maar na een lekkere lunch en een duik in de zee ging ik weer op weg naar Msambweni.
Moest net mij weer gebeuren na 2 maanden ervaring in de mattattoe toch nog verkeerd rijden haha. Hoppa weer met al mijn tassen op de piki piki (motor) de andere kant uit.
Wim en Anita kwamen me al tegemoet wandelen. Wim om de boodschappen mee naar huis (koelkast) te nemen. En Anita omdat we een afspraak hadden met Beatrice voor onze jurken (lees hierover in mijn vorige blog). We gingen ze passen voor de aller laatste details. En wat heeft ze me verbaast! En dan te bedenken dat ze nu dus ook het inkomen van een week verdiend heeft.

Zaterdag zijn we de hele dag op pad geweest. Om 8.00uur werden we opgehaald met een busje. Het regende pijpenstelen en we baalde wel een beetje wantttttt... we zouden gaan snorkelen. Mijn lievelings activiteit op vakantie's zoals sommige misschien wel weten haha.
Na een tijdje wachten voor onze veiligheid mochten we eindelijk de boot op. En net op dat moment kwam het zonnetje een beetje door. En vanaf toen hadden we het geluk aan onze zeide want wat een prachtige dag hebben we verder gehad. Met een lekker kleurtje gingen we weer huiswaarts. Nemo en Dory gezien. Tevens ook de annemoon en het ander prachtig koraal waar ze in leven. Sommige stukken lagen zo hoog in het water dat we het bijna konden aanraken. Maar dit mocht uiteraard niet. Savonds sliep ik mooi op tijd want het was naast super leuk ook mega vermoeiend.

En nu is het zondag middag en zit ik heerlijk op een stoel onder de bomen in het frissere windje. Aan alles merk je dat het regenseizoen is begonnen. Gelukkig hebben we tot nu toe nog vooral prachtige dagen. Alleen af en toe een bui en een wat frisser windje omdat de windrichting is veranderd. Dit is alleen maar lekker.

Vanmorgen zijn we naar de kerk geweest en hebben we zoals beloofd gezongen. Wat een leuke ervaring ook. Vroeger als kindje altijd bij de gouden appeltjes gezongen in de st. Odulphus kerk in Best. Daar kwam ik (als ik verhalen moet geloven) overal bovenuit. Nou vandaag werden we bijgestaan door Jimmy en hierkwam je met geen mogelijkheid bovenuit. Maar goed misschien want mijn hoge kinderstemmetje heb ik natuurlijk niet meer. Al verbaasde ik me er over hoe netjes we het hadden opgevoerd. De enige die vals was, was Jimmy zelf haha.
Zie het voor je. Een blinde man die nogal fanatiek is. Met oefenen werden we regelmatig op onze vingers getikt dat we te laat te hoog te vroeg of te laag waren haha. En wij proesten het bijna uit van het lachen. Zelf ziet hij schimmen en bewegingen en vroeg dan "what's going on" haha.
Hij was het niet eens met hoe wij het liedje graag wilde. Wat meer up tempo (voor zover dat bij dit "Jesus will lead me" liedje kon) en de coupletten en refrein wat sneller achter elkaar aan.
Maar goed uiteindelijk hadden we genoeg geoefend en konden we dus beginnen haha. En daar ging Jimmy. Zo vals als t maar kon, hij ging als maar hoger (nee dat was NIET de bedoeling) en we moesten uiteindelijk zijn tempo alsnog aanhouden. Maar des ondanks kregen we het grootste applaus wat ik ooit in deze kerk had gehoord. Wat een lieve mensen.

Na afloop nam ik afscheid bij sunday school. Niet dat de meesten dat door hadden maar ze kregen allemaal wat lekkers dus blij waren ze wel.
Ik ben van plan om 22 april met pap en mam terug te komen dus nog lang niet iedereen gedag gezegd.

Terwijl ik dit typ komen de foto's en het filmpje van vanmorgen binnen in de groepsapp en komt Joseph kijken wat voor geluid er uit mijn telefoon komt. Kruipt op schoot en wiegt op en neer op het tempo van de muziek. Zo heeft hij het filmpje wel 5x opnieuw aan gezet en kwam hij dichter tegen me aan liggen. Hij moest eens weten aankomende woensdag...
Mocht je het filmpje willen zien hoor ik het wel. Ik kan op mijn blog geen filmpjes posten (ofja kan wel maar ik ben nou ook weer niet zo'n techneut haha).

Ook was ik van plan om nog in deze blog te schrijven over de voetbal competitie van Msambweni aangezien ik vanavond naar de finale zou gaan kijken hier in het dorp. Echter is deze HELAAAAS verplaatst naar volgende week en dan zijn wij niet in de buurt!
Maar vorige week ben ik bij de halve finale geweest (sorry vergeten te vermelden in mijn laatste blog). Maar ik wil jullie er alsnog over vertellen want wat een ervaring was dat.

In de rust liepen de koeien over het veld. Overtreding na overtreding zagen we gebeuren. Zo'n lomp voetbal heb ik nog nooit gezien en nadien zijn het allemaal vrienden. Vooraf wordt er met zijn alle richting mekka gebeden. Of je nou moslim bent of christen, ze zijn allemaal 1. Ook hier hebben ze hooligans en vuvuzela's haha. Ik heb 90 min + penalty's (er was geen tijd voor verlenging want het werd donker haha) met een lach op mijn gezicht gezeten. Dat het een prachtig spelletje is wist ik natuurlijk al. En de taal van het voetbal blijft overal het zelfde.

Nu zit ik weer heerlijk naar de spelende kinderen te kijken in de laatste zonnestralen van vandaag.
Tevreden terug kijkend op een prachtige tijd.
En terug kijkend op al mijn verhalen.
Ik weet zeker dat ik een hoop details vergeten ben maar met al die indrukken kon ik daar ook niet omheen.

Zo maak ik hier echt het traditionele leven mee. Ik zie vrouwen die alleen achterblijven met hun baby terwijl de man naar zijn andere vrouw vertrekt. Kinderen van 9 jaar die al klaargestoomd worden voor het volwassen leven. En de verschillen in opvoeding en de verschillende man vrouw verhouding. De kinderen die spelen met een fietsband of met een bal gemaakt van plastic tasjes. Baby's van 8 maanden die er uit zien als new borne door ondervoeding. De verschillen in armoede die je ziet in kleding en persoonlijke hygiëne.

En zo kan ik dus door blijven gaan.
Maar voor nu is het weer even voldoende.
Voor mijn gevoel kan ik a.s. woensdag al bijna aanraken. Nog 3 nachtjes in mijn bloed hete kamer/bedje en dan zie ik mijn lieve ouders! Wat zullen we veel bij te kletsen hebben.

Veel liefs, Rian.